________________
~~~~~~«વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ
મહેમાન સાધુ ચતુર હતો. શાસ્ત્રીય મર્યાદાઓ જાણતો હતો અને પંન્યાસજીની સંયમ કટ્ટરતાને પણ પિછાણતો હતો. અચાનક એને એક ઉપયોગ ગયો અને પ્રશ્ન કર્યો.
સાહેબજી ! આ દવા અમે અમારી પાસે રાખી છે. વહોર્યા વિના વાપરીએ છીએ... એટલે કે સંનિધિદોષવાળી છે... માટે આપ નથી લેતા ને ?
પંન્યાસજીએ ત્યારે જ ખુલાસો કર્યો કે – “હા ! આવી રીતે એકપણ દવા લેતો નથી. મારી શક્તિ છે. સંનિધિદોષ સેવવાનું મારે કોઈ વિશેષ કારણ નથી. એટલે મેં ના પાડી. આ કંઈ એવું ગાઢ કારણ નથી કે મારે આ દોષ સેવવો પડે. એના કરતા તો ઘરોમાંથી ઓદન મંગાવી લેવામાં મને ઓછો દોષ લાગે.”
ત્યારે એ તમામ મહેમાનસાધુઓની આંખો ઉઘડી ગઈ. આશ્ચર્ય, આનંદ, બહુમાનભાવ પ્રગટ થયો.
(માંદગી વગેરે કારણોસર દવા લેવી જ પડતી હોય, તો પણ સૂર્યાસ્ત પૂર્વે એની પોટલી બનાવી ગૃહસ્થને ભળાવી દેવી અને સૂર્યોદય બાદ લઈ લેવી. તથા જે દવા વાપરવાની હોય તે પણ વહોરીને જ લેવી. રોજેરોજ જેટલી દવા લેવાની હોય, એટલી જ દવા વહોરવી એ જ સાચો માર્ગ છે.
ખરી હકીકત તો એ છે કે દવાઓ મોટું વિષચક્ર છે. એ રોગ મટાડનાર લાગે છે ખરી, પણ એ રોગ વધારનાર, ઉત્પન્ન કરનાર પણ ઘણીવાર બને છે એ વાત આપણે સમજવી જોઈએ. એમાં ય એલોપથી તો અતિભયંકર છે, એવું લગભગ બધા જ માને છે.
હિંમત કેળવી, ગભરાટ છોડી એકવાર એક ઝાટકે કે છેવટે ધીમે ધીમે પણ દવાઓ બધી છોડી દેવામાં આવે, થોડીક પરેશાની પડે તો પણ એકાદ મહીનો સહન કરી લેવામાં આવે તો ધીરે ધીરે ખરું સ્વાસ્થ વગર દવાએ પ્રાપ્ત થાય એ શક્ય છે. છતાં..)
મારા ગર આવું કરી શકે ? હું કલ્પના પણ કરી શકતો નથી
(એક મુનિરાજના શબ્દોમાં). મારી એક ભાવના છે કે તું ખૂબ સારું ભણી લે. તારો ક્ષયોપશમ સારો છે, ઉંમર નાની છે. જો ખૂબ ભણીશ, તો તું તારું અને અનેકોનું હિત કરી શકીશ. શાસનની ઉત્તમ પ્રભાવના કરી શકીશ. હું તો કંઈ વધુ ભણ્યો નથી. પણ આપણા ગચ્છના એક વિદ્વાન આચાર્ય તને ભણાવવા તૈયાર છે. તું એમની સાથે રહીને ભણી લે...”
મારા ગુરુજીએ એકવાર મને ખૂબ સમજાવ્યો. નાની ઉંમરમાં જ મને ગુરુજીનો પરિચય થયેલો. મોક્ષની કે દીક્ષાની ઝાઝી સમજણ નહિ.
