________________
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ
+ એ પછી તો હું જલ્દીમાં જલ્દી મારા ગુરુજીને = ભગવાનને મળ્યો. અશ્રુઓથી એમના પગના અંગુઠાનું પ્રક્ષાલન કર્યું. હવે એમની સાથે જ રહું છું. એમના આ ઉપકારને સતત નજર સામે રાખી એમની સંપૂર્ણ સેવા કરવાનો પુરુષાર્થ આદરું છું.
(જો જિનશાસનના દરેકે દરેક ગુરુજનો. આવા નિઃસ્પૃહી, શિષ્યહિતની સાચી ખેવનાવાળા, સ્વાર્થભાવના મલિનભાવોથી સદા માટે અલિપ્ત, શિષ્ય કાજે શક્ય એટલો વધુ ભોગ આપવા તૈયાર થાય તો કદાચ કોઈપણ શિષ્ય ગુરુ પ્રત્યે અસભાવવાળો, ગુરુની સામે થનારો, ગુરુના દોષો જોનારો ન બને.
તો બીજી બાજુ શિષ્યો પણ આ વાત સમજી રાખે કે ગુરુજનો પાસે વધુ પડતી અપેક્ષાઓ રાખવી, અને પછી એ અપેક્ષાઓ ગુરુ તરફથી પૂરી ન થાય ત્યારે ગુરુ ઉપર દોષારોપણ કરવું એ એમના માટે હિતકારી નથી. “ગુરુએ દીક્ષા આપી છે, સંયમયોગોનું માર્ગદર્શન આપ્યું છે, પ્રાથમિક અભ્યાસ કરાવ્યો છે અને એ રીતે સંયમમાં સ્થિર કર્યા છે...” એ પણ આ કાળની દષ્ટિએ નાનો ઉપકાર નથી જ.
નોંધ : આ આખો ય લેખ એક મુનિરાજ તરફથી પ્રાપ્ત થયો છે. તેઓશ્રીએ નામાદિ જણાવ્યા નથી. અને આમ પણ સુકૃતાનુમોદનમાં અમે મુખ્ય નામ આપતા પણ નથી... એ ધ્યાનમાં લેવું.)
મારા નિમિત્તે કોઈ દુર્લભબોધિ ન બનવો જોઈએ. “એ શિષ્ય ! અહીં આવ !” સ્પંડિલ જઈ આવી ઉપાશ્રયમાં પ્રવેશ કરતા શિષ્યને ગુરુએ તરત પાસે બોલાવ્યો.
હાજી ! આવ્યો.” કહી શિષ્ય તરત ગુરુની પાસે જઈ નમ્ર બની ઊભો રહ્યો. ગુરુએ કહ્યું, “જો, જે પૂછું, એનો સાચો જવાબ આપજે. ગભરાઈશ નહિ, જૂઠું બોલીશ નહિ. હું છેલ્લા બે-ચાર દિવસથી જોઊં છું કે તું અંડિલ જાય છે અને ૫૦ મિનિટે પાછો ફરે છે. જગ્યા દૂર હોય અને ૫૦ મિનિટ થાય, તો તો વાંધો નહિ. પણ જગ્યા તો નજીકમાં જ છે. રે ! તું જ પહેલા તો રોજ ૨૦ મિનિટમાં પાછો આવી જતો હતો. આજે અચાનક ૫૦ મિનિટ કેમ થવા લાગી ?”
ગુરુની વાત સાચી હતી. સ્વાભાવિક છે કે કોઈપણ સાચા ગુરુને આવું બને તો ચિંતા થાય જ, અને વળી એમાં શિષ્યના હિતની જ એકાંતે ભાવના હતી.
પણ શિષ્ય જે વાત કરી, એ આશ્ચર્ય પમાડે, આંખ ઉઘાડે તેવી હતી. શિષ્ય બોલ્યો, “ગુરુજી ! રોજ અમે રેલ્વે લાઈન પર આગળ આવેલી ઝાડીમાં ચંડિલ જઈએ
