________________
-—————— વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ~~-~~-~
(૪૯) સમુદાયના સાધુ-સાધ્વીજીને દર પંદર દિવસે ન લઈ શકો તો ચાર મહિને પણ આલોચના લઈ લો એવી હિતશિક્ષા આપતા.
(૫૦) યોગોહન કરતા સાધુ કે સાધ્વીજીનું અડધું ખમાસમણ ચલાવતા નહિ શુદ્ધ ક્રિયાના આગ્રહી રહેતા. જોગમાં આયંબિલ કરાવવાનો જ આગ્રહ રાખતા.
(૫૧) મહોત્સવો-ઉપાશ્રય-દેરાસર વગેરે બનાવવાની પૂજ્યશ્રીની પ્રેરણા ક્યારેય ન રહેતી.
(પર) દૂર બેઠા પણ વૃદ્ધ સાધ્વીજીઓનું ખૂબ ધ્યાન રાખતા. વૃદ્ધ સાધ્વીજીઓની વૈયાવચ્ચે સેવામાં જવા નાના નાના સાધ્વીજીઓને વારંવાર પ્રેરણા કરતા.
(૫૩) ઘૂંકની - કફની કુંડીની રોજ જયણા કરાવતા. (૫૪) પાટ પર બિરાજતાં રજોહરણથી પૂજ્યા-પ્રાર્થના કર્યા વિના ક્યારેય ન બેસતા. (૫૫) ડોળીમાં ગમે તેટલો વિહાર હોય તો સતત સ્વાધ્યાયમાં રહેતા.
(૫૬) નાના કે મોટા સાધુ કે સાધ્વીજી પૂજ્યશ્રીને વંદન કરે ત્યારે બીજા ખમાસમણે પૂજ્યશ્રી તે વંદન કરનાર મહાત્માઓને સ્વયે હાથ જોડીને “મFએણે વંદામિ' કહેતા... લહુડા પ્રત્યે વિનય સાચવવાનું ક્યારેય ચૂકતા નહિ.
(૫૭) કોઈપણ પદસ્થ – આચાર્ય ભગવંતો કે મુનિઓ નાના હોય તો પણ પત્રમાં કે રૂબરૂ વાતચીતમાં “આપ'થી સંબોધતા. | (૫૮) ચાતુર્માસમાં કોઈપણ તપ સમૂહમાં કરાવવો હોય તો તપના બિયાસણા વગેરે સંઘમાં નહિ કરાવવાનો આગ્રહ રાખતા.
(૫૯) કાંબળી એવી રીતે ઓઢતા કે છેડો ઉડે નહિ. વાયુકાયની વિરાધના ન થાય તેમજ કપડાં બધાં ઢંકાયેલા રહે.
(૬૦) મુહપત્તિ - ઓઘાના દોરા કે કોઈપણ વસ્તુમાં રંગીન દોરા વિ. ન હોય તેવા સાદા વાપરતા.
(૬૧) પૂજ્યશ્રી ૮૫ વર્ષ સુધી નાના બાળકની જેમ ગાથા-શ્લોક કંઠસ્થ કરતા હતા. (૬૨) પૂજ્યશ્રીને ઘણો સ્વાધ્યાય મોઢે (કંઠસ્થ) ચાલતો હતો.
(૬૩) આધુનિક આડંબરોથી પૂજ્યશ્રી લાખો યોજન દૂર હતા. બેન્ડ-વાજા – ભભકાદાર પત્રિકા - ફોટા - પેપર્સ વગેરેમાં જાહેરાતો - સામૈયા વગેરેમાં નિર્લેપ હતા. નિઃસ્પૃહ શિરોમણિ હતા.
(૬૪) પૂજ્યશ્રી પોતાના સ્વાર્થ - માન-અપેક્ષા ઘવાય તો ક્યારેય ગુસ્સો કરતા નહિ, પરંતુ સારણાદિ યોગ્ય શિષ્યોને સ્થિર કરવા ગુસ્સો કરતા તો પણ બીજી જ મિનિટે કોણે ભૂલ કરી હતી તે વાત પૂજ્યશ્રી ભૂલી જતા હતા.
