________________
-~~~~વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ ~~~~~~~
(૩૨) પૂજયશ્રીને ૨૦૦ ગાથાનો સ્વાધ્યાય પણ એક કલાક ચાલતો. દરેક સ્વાધ્યાય અનુપ્રેક્ષા પૂર્વક કરતા.
(૩૩) અસ્વસ્થ સ્થિતિમાં પણ સાંજનું પ્રતિક્રમણ માંડલીમાં જ કરવાનો આગ્રહ રાખતા અને છેલ્લે સુધી લગભગ માંડલીમાં જ કર્યું. .
(૩૪) હસ્તપ્રતોનું સંરક્ષણ – સંશોધન - સંમાર્જન કેવી રીતે કરવું ? લિપિઓનું જ્ઞાન પૂજ્યશ્રી સાધુ અને સાધ્વીજીને સ્વયં શીખવતા.
(૩૫) તત્ત્વજ્ઞાનશાળા સ્થાપવાના ખૂબ આગ્રહી હતા - પ્રેમી હતા. (૩૬) પૂજયશ્રીનો ખોરાક ઘણો ઓછો હતો એટલે કે તેઓશ્રી અલ્પાહારી હતા. (૩૭) એક સેકન્ડ પણ ખોટી ન વેડફાઈ જાય તેની ખૂબ સાવધાની રાખતા. (૩૮) કોઈ મોટો શ્રાવક હોય કે નાનો - કોઈ ફાલતુ વાતમાં સમય આપતા નહિ.
(૩૯) કોઈ શ્રાવક સાહેબજી પાસે આવીને નિરર્થક બેસે તો ધર્મલાભ કહીને ઉઠાડવાનો પ્રયત્ન કરતા.
(૪૦) પૂજ્યશ્રી વ્હીલચેરના સખત વિરોધી હતા. અને છેલ્લે સુધી ગમે તેવી કપરી પરિસ્થિતિમાં વાહનનો ઉપયોગ નથી કર્યો.
(૪૧) પૂજ્યશ્રી ગમે તેવી અસાધ્ય બિમારીમાં પણ હોસ્પિટલમાં નહિ જવાના આગ્રહી હતા. અને છેલ્લે કેન્સર જેવી અસાધ્ય બિમારીમાં એક કલાક પણ હોસ્પિટલ ગયા નથી, અને સાધુઓને કે સાધ્વીજીઓને પણ આ બાબતે વિરોધ કરતા.
(૪૨) પૂજ્યશ્રી પંચ્યાસી વર્ષની વય સુધી એક યુવાનને ટક્કર મારે તેવી ટટ્ટાર યોગ સાધનામાં કલાકો સુધી બેસતા હતા... સ્વાધ્યાય કરતા હતા.
(૪૩) કોઈપણ ગામમાં જ્ઞાનભંડાર અસ્ત વ્યસ્ત જુએ તો વ્યવસ્થિત કરવાના આગ્રહી હતા. સાધુ અને સાધ્વીજીઓ પાસે જ્ઞાનભંડારનું કાર્ય કરાવતા અને સુંદર માર્ગદર્શન સ્વયં આપતા.
(૪૪) વડી દીક્ષામાં મહાવ્રતોની સમજણ ખૂબ માર્મિક્તાથી આપતા (નૂતન દીક્ષિતને). (૪૫) સૂર્યાસ્ત બાદ શ્રાવિકાબહેન કે સાધ્વીજીનો પ્રવેશ ઉપાશ્રયમાં ક્યારેય ન થતો.
(૪૬) પૂજ્યશ્રી બેસવામાં સુવામાં કે ઉપર-નીચે વસ્તુ મુકવામાં જ્ઞાનની કોઈ આશાતના ન થઈ જાય તેની ખૂબ કાળજી રાખતા હતા. જ્ઞાનના કબાટને પણ પૂઠ ન થઈ જાય તેનું ધ્યાન રાખતા હતા. - (૪૭) પાલિતાણામાં ચાતુર્માસ કરવાનો વિરોધ કરતા હતા. યાત્રા સિવાય પાલિતાણા જવું નહિ કે ત્યાં રહેવું નહિ એવી સ્પષ્ટ આજ્ઞા હતી.
(૪૮) પૂજ્યશ્રીના હાથમાં જયારે જુઓ ત્યારે પ્રત કે પુસ્તક હોય જ.
