________________
* વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ
+ છેલ્લે બે-ચાર દિન પૂર્વે જ આચાર્યશ્રીએ અત્યંત આનંદના સમાચાર મોકલ્યા કે “તું બધી રીતે તૈયાર થઈ ગયો છે. વિદ્વાન, પરિણત, સંયમી મુનિ બની ચૂક્યો છે.”
તું કલ્પના નહિ કરી શકે કે આ સમાચાર વાંચી હું અંતરથી ખૂબ નાચ્યો છું.
તને ખબર છે? તારો સ્વાધ્યાય ખૂબ સારો થાય એ માટે છેલ્લા બે વર્ષથી દર પાંચ તિથિ મેં આંબિલ કર્યા છે. રોજેરોજ પ્રભુ પાસે ભાવભીની પ્રાર્થના કરી છે કે “મારા શિષ્યનો ખૂબ સારો અભ્યાસ થાય, એટલું કરી આપજો.” તારા માટે જ રોજ નમસ્કાર મહામંત્રની એક બાંધી માળા ગણી. તારા સ્વાધ્યાયની સફળતા માટે મેં બે વર્ષથી મિષ્ટાન્નનો સંપૂર્ણ ત્યાગ કર્યો છે....
હું ખરેખર નિર્દોષ છું’ એટલું સાબિત કરવા માટે આટલી વાત પૂરતી થઈ રહેશે ને ?
અલબત્ત નિર્દોષ સાબિત થવા માટે મારો આ પ્રયત્ન નથી. પણ તું ગુરુ પ્રત્યેના અસદ્દભાવથી આત્મહિત ગુમાવી ન બેસે એ માટે આ ખુલાસો કર્યો છે.
છતાં એક હકીકત તો છે જ કે આ પદ્ધતિમાં તને ખૂબ માનસિક ત્રાસ પડ્યો જ છે.. શિષ્ય ! આજે આંખના આંસુ સાથે તારા ચરણોમાં પડીને મારા અપરાધની ક્ષમા માંગુ છું. તું મને માફી આપશે ને ?
તું ભલે મારી પાસે પાછો ન ફરે... હું સહન કરી લઈશ. પણ તારા આ ગુરુજી પ્રત્યે અસદ્ભાવ ન રાખતો એટલી જ એકમાત્ર સૂચના છે.
બસ, વિરમું છું.
તારા આત્માના હિતમાં અને શાસનના કાર્યોમાં તું ખૂબ જ સફળતા પામે એ એકમાત્ર પરમકૃપાળુ દેવાધિદેવને પ્રાર્થના.
પત્ર પૂરો થયો.
બે વાર, ચાર વાર એ પત્ર વાંચ્યો. આખો ભૂતકાળ મારી નજર સમક્ષ દેખાવા લાગ્યો. ગુરુજીએ આ શું કર્યું? કેવું કર્યું? શું કોઈપણ ગુરુ આવું કરી શકે? એકના એક શિષ્યના મનમાં પોતાના માટેની ખરાબ છાપ ઉપસાવવાનો પ્રયત્ન કરી શકે? અને એમાં એ ગુરુ શુદ્ધતમ હોઈ શકે? આટલો બધો ભોગ શિષ્યના હિત માટે આ રીતે આપનાર તો કદાચ ૨૫૦૦ વર્ષમાં માત્ર મારા ગુરુજી જ હશે.
હું પત્ર લઈને પહોંચ્યો વિદ્વાન આચાર્યશ્રી પાસે ! બોલવાના તો હોશકોશ જ ન હતા. મેં સીધો પત્ર આપી દીધો. આચાર્યશ્રીએ પત્ર વાંચ્યો. મારી ચોંધાર આંસુ વહાવતી આંખોને જોઈને એ સમજી ગયા કે “મને ઘોર પશ્ચાત્તાપ થયો છે..” મધુર સ્મિત વેરતા આચાર્યશ્રીએ મને “અથથી ઇતિ” સુધીનો આખો ઈતિહાસ કહી સંભળાવ્યો. તેઓશ્રી આ ભેદી નાટક (!)ની રજેરજ બાબત જાણતા હતા.
