________________
-~~~-~~~~ વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ ------ માપવું... આ બધું જ એમણે શીખી લીધેલું. ગ્લાનની સેવામાં આ બધું જ એ જાતે જ કરતા.
(ઘ) એ વૃદ્ધમુનિને છેલ્લા વર્ષોમાં સ્પંડિલ માંડ માંડ થાય, એ વખતે એ મળની શુદ્ધિ વગેરે કરવાનું કામ આ મુનિરાજ જ પોતાના હાથે કરે. ન સંકોચ ! ન જુગુપ્સા ! વૃદ્ધસેવાનો એક માત્ર આનંદ !
(ઘડપણ એટલે પરાધીનતાનું જ બીજું નામ ! એકવાર આપણે સૌએ ઘરડા બનવાનું છે. તે વખતે સેવા કરનારા સંયમીઓની જરૂર પડવાની જ છે. જો એવા સંયમી નહિ મળે, તો અસમાધિ થયા વિના નહિ રહે. જો ઘડપણમાં આપણને સમાધિ આપનારા સેવાભાવી સંયમીઓની સહાય જોઈતી હોય તો એ માટે એવું જ પુણ્ય ભેગું કરવું પડે. એનો ઉપાય એ છે કે આજે યૌવનદશામાં આપણે કોઈક વૃદ્ધને સાચવીએ, એની સેવા કરીએ, એને પરમશાતા આપીએ. જો આવું કરશું તો આપણને પણ એવા જ સમાધિદાયક મહાત્માઓ મળશે.
જો શ્રમણ સંસ્થામાં ત્રણ-ત્રણ કે ચાર-ચાર સંયમીઓના ગ્રુપો પરસ્પર એવો નિર્ણય કરવા લાગે કે “આપણે ત્રણ જણે કે ચાર જણે ભેગા મળીને આપણા સમુદાયના એક વૃદ્ધને સાચવી લેવા.” તો વૃદ્ધ સાધુ-સાધ્વીઓનો પ્રશ્ન આપોઆપ ઉકલી જાય.
આમાં લાભ પણ ઘણા ! – એકાદ વૃદ્ધ હાજર હોય તો બ્રહ્મચર્યાદિ સંબંધમાં પણ સુરક્ષા મળે. – સેવા કરવાનો અમૂલ્ય અવસર મળે.
– ગચ્છના વૃદ્ધો આ રીતે જુદા જુદા ગ્રુપોમાં સચવાઈ જવાથી ગચ્છનો મોટો પ્રશ્ન ઉકલી જાય. આ રીતે ગચ્છ સેવાનો લાભ મળે.
- વૃદ્ધની સેવાથી મોહનીય કર્મના, જ્ઞાનાવરણાદિના પણ ચૂરેચૂરા થાય. સંયમ નિર્મળ બને. બસ આટલું જ કરવાનું છે કે – દર ચાર સંયમી દીઠ એક વૃદ્ધ સાધુની સંપૂર્ણ જવાબદારી વહેંચાઈ જાય.
અલબત્ત, વૃદ્ધસેવામાં ગચ્છભેદ ન જોવાય, પણ પોતપોતાના ગચ્છની પણ જો આવી વ્યવસ્થા ગોઠવાઈ જાય તો એકંદરે તો પુષ્કળ લાભ જ છે ને ?)
અનાસક્ત અનાસક્તિ (એક મુનિરાજના શબ્દોમાં) આજે આહાર ઘણો વધ્યો છે, કોઈને ખપાવવા ચાલે, તો લેજો. પરઠવવો પડશે...” માંડલીમાં જાહેરાત થઈ, એટલે મેં અમુક આહાર ખપાવવા માટે લીધો. મારે ઓળી ચાલતી હતી. આહાર તો લીધો, પણ મારી પાસે દાળ વગેરે કોઈ સાધન ન હતું. મારી બાજુમાં જ બેઠેલા મુનિરાજની તપણીમાં આંબિલની મગની દાળ હતી જ. મેં તરાણીમાંથી થોડીક જ દાળ
