________________
———————— વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ——————
બંનેને આશ્ચર્ય થયું. આટલી બધી આઈટમ કંઈ પારણામાં હોતી હશે? ત્યાં ચાતુર્માસ માટે રોકાયેલી પોતાની સંસારી બહેનને બંનેએ વાત કરી કે, “શું આટલું બધું વાપરવાનું?..” બહેન કહે “આ તો અમારે રોજ હોય છે...'
બંને ભાઈઓ અલ્પદ્રવ્ય વાપરીને ઊભા થઈ ગયા.
બંને બાલમુનિઓ કાયમ એકાસણા કરે છે, વચ્ચે વચ્ચે ઓળીઓ કરે છે, એ બંનેની કેટલીક વિશેષતાઓ :
(ક) માંડલીના કામ કરવા માટે અત્યંત ઉત્સાહી ! વ્યવસ્થાપકને આગ્રહ કરે કે, “અમને માંડલીના કામ સોંપો.” વ્યવસ્થાપક કહે કે, “તમને એક કામ તો સોપેલું જ છે. બધા એક-એક કામ કરે..”
પણ મુનિઓ કહે “અમને વધારે કામ આપો. અમારે બધાની ભક્તિ કરવી છે.”
(ખ) તેઓ બંને એકાસણામાં હોય તો પણ સવારે નવકારશી જનારાઓને વિનંતિ કરે “તમે રોજ અમારી તરાણી લઈ જજો. એમાં તમે વસ્તુ લાવો, મહાત્માઓ વાપરે, એનો લાભ અમને મળે. એટલે અમારા ઉપર એટલો ઉપકાર કરજો...”
એમ બપોરે પણ પોતાની તરાણી-પાત્રો આપવા વધુ તત્પર ! “અમારા પાત્રા-તરપણીમાં ગોચરી આવે, તો એ ભક્તિનો લાભ અમને મળે..” એ જ એમનો ભાવ ! (સામાન્યથી એવું હોય છે કે જેઓ એકાસણા કરે, તેઓ પોતાના પાત્રા-તરપણી બીજાને આપવામાં મુંઝવાતા હોય, કેમકે પાત્રાપોરિસી વખતે બધા પાત્રાદિનું પાછું પ્રતિલેખન કરવું પડે, એટલે એ બધું શોધવા જવું પડે. પણ આ બંને મુનિઓ પોરિસી સમયે પોતાના પાત્રાદિ શોધી લાવવાનું કષ્ટ પણ ભક્તિના ઉછળતા હૈયે ઉઠાવે..).
(ગ) જ્યારે પણ કોઈ સ્તવન, સ્તુતિ ગવાય ત્યારે નાના બાલમુનિની આંખો સહજ રીતે બંધ થઈ જાય, એ આજુબાજુનું બધું ભાન ભૂલી જાય... એ સ્તવન-સ્તુતિના શબ્દોમાં ભીંજાવા લાગે. એમાંય વિશિષ્ટ સ્તવનાદિ વખતે તો એમની આંખોમાંથી આંસુની ધારા વહેવા લાગે. એ ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડે. આવું તો વારંવાર બન્યા જ કરે. -
આજે પણ ઘણાને આશ્ચર્ય થાય છે કે, “૧૫ વર્ષની ઉંમરમાં એવો તે કેવો ભક્તિભાવ ! કે આ રીતે અનરાધાર અશ્રુધારા વહે છે...”
પણ એ નક્કર સત્ય છે.
(ઘ) વડીલ મુનિએ બાલમુનિને પૂછેલું કે “કૌતુક, ભાતભાતની વસ્તુઓ જોવાની ઉત્કંઠા એ બધું દોષ છે...” એવું તમને શીખવાડ્યું કોણે ? તમારા ગુરુજીએ આ બધું શીખવાડ્યું છે?”
ત્યારે એ બાલમુનિ કહે કે
