________________
-~-~~-~~-વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ - -- * વહેંચવામાં સહેજે અડધો કલાક નીકળી જાય, એ પછી જે ગોચરી વધે એ ઠંડી થઈ ગઈ હોય એ પણ સ્પષ્ટ છે.
એક તો આંબિલની રુક્ષ ગોચરી ! એમાં વળી સાવ ઠંડી પડી ગયેલી ગોચરી ! એમાં ય જુદી જુદી આઈટમો ! આ બધું છેલ્લે ખપાવવા આપવું પડે, ત્યારે સાધુઓને મુશ્કેલી પડે એ સ્વાભાવિક છે. આ તમામ સાધુઓની સેવાનો અમૂલ્ય લાભ એ એકાસણાવાળા મહાત્મા લેતા.
આંબિલમાં જેટલું વધે, એ બધું પોતે ખપાવવા લઈ લે, કોઈપણ સાધુને લેશ પણ પરેશાની ન થવા દે.
એક ચેતનો ભરીને ચટણી વધે કે ત્રણચાર ટોકસી મગ વધે, ઠંડી ઠંડી મગની દાળ વધે કે ઠંડી ઠંડી ખીચડી વધે. વસ્તુ કઈ ? કેવી ? એ કશું જ એ મહાત્મા ન જુએ, ચેતનો ભરીને ચણા વધે તો પણ એ ખપાવી દે.
પચ્ચકખાણ એકાસણાનું, છતાં લગભગ રોજ જ આંબિલની જ આવી વધઘટ ગોચરી વાપરી. અમુક દિવસ એકાસણાની વધેલી ગોચરી પણ સાથે વાપરીને એમને પણ પુષ્કળ સહાય કરી.
એમનું સંયમ પણ એટલું બધું ઊંચુ કે અમદાવાદમાં એક સ્થાનમાં સંઘના શ્રાવકો એ મુનિ માટે કહે કે “અમારે ત્યાં આ મુનિરાજ ચોમાસામાં હતા. ચાર મહિનામાં અમે એમની આંખોની કીકી નિહાળી નથી. અર્થાત્ એ મુનિ સદા માટે આંખો નીચી ઢાળી રાખે. ઊંચે જુએ નહિ. ઈર્યાસમિતિનો ઉપયોગ તો બાપ રે બાપ !”
બોલતી વખતે મુહપત્તીનો ઉપયોગ ન રહ્યો હોય તેવું તેમના માટે ભાગ્યે જ બન્યું છે.
નમ્રતા, નિરહંકારિતા તો બેહદ ! સાધુઓ કહે કે “આ મુનિને કોઈ પાપ બદલ પ્રાયશ્ચિત્ત આપવાનું થાય તો શું આપવું ? એ પણ મોટો પ્રશ્ન થઈ પડે. કેમકે ઉપવાસ - છઠ્ઠ – અમ તો એ રમતમાં કરી શકે છે, કશી તકલીફ નહિ. એનાથી વધુ કઠિન પ્રાયશ્ચિત્ત છેદ છે. પણ એમને છેદ આપીએ, તો પણ એ તો હોંશે હોંશે બધાને નાનાઓને પણ વંદન કરે. એ તો ઉલ્ટા વધુ ખુશ થાય. એટલે છેદ આપવો ય નકામો ! જેનાથી અપરાધીને કંઈક મુશ્કેલી પડે, એવી વસ્તુ પ્રાયશ્ચિત્તમાં અપાય. પણ આ તો છેદ જેવા પ્રાયશ્ચિત્તને પણ પચાવી જાય એવા છે.”
આ નિરૂપણ એમની નિરહંકારિતાની પ્રશંસા માટે કરાયેલું હતું.
જ્યારે મોટા ગ્રુપમાં સાથે વિહાર કરતા હોય, સાંજે ચૂનાનું પાણી ઘણું નીકળ્યું હોય, સવારે પાછો દસ-બાર કિ.મી.નો વિહાર હોય, એ વખતે એ વધેલું પાણી કોણ લે? બધા બે-ચાર ટોક્સા લઈ લે, પણ બીજુ બધું પાણી પરઠવવું પડે.
