________________
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ⟩
વડીલ મુનિ આશ્ચર્ય પામ્યા.
‘જિનશાસનની પ્રભાવનાનું અજોડ નિમિત્ત બનનાર એ રથયાત્રા ચોક્કસ અનુમોદનીય, પરંતુ એમાંની ભાત-ભાતની વસ્તુઓ જોવાની ઉત્કંઠા સાધુને થાય એ ભલે ને નાનકડો તોય દોષ તો ખરો જ' એમ એ વડીલમુનિ સારી પેઠે સમજતા હતા.
પણ તદ્દન નૂતન બાલ મુનિની આવી ઊંડી સમજણ જોઈ એ આશ્ચર્ય પામ્યા, અતિ આનંદ
પામ્યા.
એમણે જવાબ દીધો કે,
રથયાત્રામાં હાજરી આપવા આપણે જવાના છીએ, એ તો બરાબર. પણ એની બધી આઈટમો જોવાની ઉત્કંઠા એ તો દોષ છે જ. હું પણ જોઈશ ખરો, પણ એ તમારી વાત તો બિલકુલ સાચી...”
આ સાંભળી મુનિરાજના મુખમાંથી રત્નોની વૃષ્ટિ થઈ.
એ બોલ્યા કે,“ભલે, ગુરુજીની અને પ્રભુની આજ્ઞા હોય તો હું રથયાત્રામાં જઈશ, પણ વરઘોડો જોવા, બધુ નિહાળવું એ તો પ્રભુની આજ્ઞા નથી જ ને ? તો હું તો બધા સાધુઓની સાથે સાથે ચાલીશ. વરઘોડો જોવા ક્યાંય ઊભો નહિ રહું.
અને હા ! રોડ ઉપર પણ જો છેક કિનારી ઉપર ચાલીશ, તો આગળ-પાછળના બધા દૃશ્યો મને દેખાઈ જ જાય. મારે એ કુતૂહલ નથી પોષવું.
હું તો બધા સાધુઓની બરાબર વચ્ચોવચ્ચ જ ચાલીશ.”
પોતાના આત્માને બચાવી લેવા માટેની એમની આવી ઉદાત્તભાવના અને એમ છતાં જોવા જનારા અન્ય સાધુઓ માટે લેશ પણ અસદ્ભાવાદિ વિનાની એમની નિખાલસતા જોઈ એ વડીલમુનિનું યું હર્ષના આંસુ વહાવી રહ્યું.
એ જ આદિનાથસંઘમાં આગલા દિવસે સાંજે ૬.૩૦ વાગ્યાથી મહાપૂજા શરૂ થવાની હતી. આખા નવસારીના હજારો જૈનો દર્શન કરવા, મહાપૂજા નિહાળવા પધારવાના હતા. આદિનાથ સંઘથી બે કિ.મી. દૂર રહેલા ઘણા સાધુઓ આ અદ્વિતીય મહાપૂજાના દર્શન માટે ત્યાં પહોંચી
જવાના હતા.
પણ
આ જ બાલમુનિએ પોતાની મેળે મનમાં નિર્ણય કરી લીધો કે,
“સૂર્યાસ્ત બાદ સાધુથી દેરાસર વગેરેમાં ન જવાય. દીવાઓ થઈ ગયા હોય, બહેનો વગેરેની વરજવર - ભીડ ખૂબ હોવાથી સંઘટ્ટો વગેરે પણ થઈ જાય. અને ‘ત્યાં કેવું શણગાર્યું હશે ? ફૂલો કવા લગાડ્યા હશે...?' એ બધું જોવામાં તો સાધુપણામાં દોષ લાગે. એટલે મારે નથી જોવું.”
૫૨
