________________
-~~~ વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ~~~~~
જ્યારે બે-ત્રણ ઘરડા સાધુઓ પાસેથી એ મુનિ દ્વારા મળેલા આ આશ્વાસનની વાતો મેં સાંભળી ત્યારે મને જરાક આશ્ચર્ય તો થયું જ કે “એ મુનિરાજ શા માટે ઘરડા સાધુઓની સેવા માટે આટલા બધા તત્પર છે?” મેં જ્યારે એ સાધુને પ્રશ્ન કર્યો ત્યારે એમણે ખૂબ જ સુંદર જવાબ આપ્યો.
એ કહે “આપણી આખી જિંદગીની આરાધનાની સફળતા અંતે તો સમાધિમરણ પર જ આધારિત છે ને? જો છેલ્લે અસમાધિથી મર્યા અને ઊંધા રસ્તે ચડી ગયા, તો ફરી પાછું મોક્ષમાર્ગે ચડવું ખૂબ જ કપરું જ પડવાનું. એટલે સમાધિમરણ તો જોઈએ જ.
હવે ગ્લાન વગેરે સાધુઓને જો કે સમાધિની જરૂર છે. પણ એમની સામે મરણનો પ્રશ્ન તત્કાળ નથી. જ્યારે ઘરડા સાધુઓને તો મોત નજર સામે દેખાતું હોય, અને તેઓને સમાધિની જરૂર ખૂબ જ હોય. કેમકે છેલ્લી ઉંમરમાં તેઓ શું કરી શકે?
મને જો એમની સેવાનો લાભ મળે તો એમને સમાધિમરણ પ્રાપ્ત કરાવવામાં હું નિમિત્ત બનું, એનાથી એવું પુણ્ય મને બંધાય કે મને પણ મૃત્યુ વખતે સમાધિ મળે.
ભાઈ! સમાધિમરણ મળતું હોય, તો ઘસાઈ છૂટવું એ તો સાવ સામાન્ય ગણાય. એટલે જ જેટલા ઘરડા સાધુઓ મળે એ તમામને માટે મને આ ભાવના થાય કે મને એમની સેવાની તક મળે. એમાં ય જેની સેવા કરનાર કોઈ ન હોય એની તો સેવા કરવામાં ઘણો જ વધારે લાભ થાય.
બસ, આ એક જ કારણસર હું તમામ વૃદ્ધ સાધુઓને આશ્વાસન આપવાનું, એમની સેવાની તક મને આપવાની વિનંતી કરવાનું કામ કર્યે રાખું છું.”
આ મુનિરાજ ઓછી બુદ્ધિના, બોલતા ન આવડે એવા, ઓછા પુણ્યવાળા નથી હોં! વિદ્વાનોમાં એમની આગળ પડતી ગણના થાય છે, પ્રવચનાદિ આપવામાં એ લોકપ્રિય છે, પુણ્ય તો એમનું સૂક્ષ્મ રીતે ઝગારા મારે છે. એટલે રખે ને કોઈ એવું વિચારે કે વૈયાવચ્ચ તો અભણો-અપ્રભાવકોઅલ્પપુણ્યશાળીઓ જ કરે...ના. એ ભ્રમણા છે.
(૨૦) એક મહાત્મા પાણી ચૂકવીને સૂર્યાસ્ત સમયે સાંજે દર્શન કરવા જાય ત્યારે જો દીવા શરૂ થઈ ગયા હોય તો બહાર જ ઊભા રહીને સ્તુતિઓ બોલે, અરિહંત ચેઈયાણ કરી લે. ક્યારેક અંધારું થવા આવ્યું હોય તો પછી દેરાસર જવાનું માંડી વાળે.
એ મુનિ કહે કે “જ્યારે મેં શાસ્ત્રોમાં વાંચ્યું કે ઉજઈવાળી જગ્યાએ રહેવું નહિ. રહેવું જ પડે તો બોલવું નહિ – હરવું-ફરવું નહિ. વગેરે. ત્યારે મને ખ્યાલ આવ્યો કે તેજસકાયની રક્ષા માટે તો કેટલી બધી કાળજી કરવાની છે. ત્યારથી મારા જીવનમાં મેં શક્ય એટલો પ્રયત્ન શરૂ કર્યો છે. સૂર્યાસ્ત બાદ દેરાસરની અંદર તો ખાસું અંધારું અનુભવાય એટલે ત્યાં જો દીવો શરૂ થઈ ગયેલો હોય તો એ ઉજઈ તરીકે ચોખ્ખો દેખાય. એ વખતે મને સ્તુતિ બોલવાના ભાવ જ ન જાગે. સ્તુતિ બોલવા જાઉં કે મનમાં વિચાર આવે કે “તેજસકાયના જીવોની વિરાધના થાય છે.” આ વિચારના
૪૫
