________________
ફકીરી અને સોદાગીરીમાં ભેદ છે !
હકીકતમાં જોઈએ તો જમાનાની રફતાર આજે એવી છે કે બધા જ એકસાથે બોલે છે. એક વ્યક્તિ બીજી વ્યક્તિને મળશે ત્યારે માત્ર “હું ”નું જ કીર્તન કરશે. દરેક માણસ પોતાની વાતમાં એટલો ડૂબેલો છે કે એ બીજાની સાથે સંવાદ સાધવા જાય છે, છતાં એકોક્તિ જ કરતો હોય છે. પોતાનાં સુખદુ:ખ, પોતાની બડાઈ, પોતાની તબિયત કે પોતાની સિદ્ધિ-પ્રસિદ્ધિ જ - બીજાની અનિચ્છા હોય છતાં તેના પર લાદતો હોય છે.
જે બીજાને જાણવા ચાહે છે, એણે પોતે મૌન સેવવું પડશે. જે “અમે ”નો ભાવ અનુભવવા માગે છે, એણે “હું”ને છોડવું પડશે, આથી “હું” ઓગળી ગયા પછી સાચા પ્રેમનો પ્રારંભ થાય
- જ્યાં “હું ” છે, ત્યાં વિવાદ છે. જ્યાં “અમે ” છે, ત્યાં સંવાદ છે.
રાત-દિવસ વેપાર કરીને અઢળક સંપત્તિ મેળવનાર સોદાગરને સતત એક ચિંતા સતાવ્યા કરતી. એને થતું કે પરસેવો નહીં, કિંતુ લોહી રેડીને મેળવેલી આ સંપત્તિ કોઈ લૂંટાર લૂંટી તો નહીં જાય ને ? સંપત્તિ ચાલી જતાં પોતે કેવો બેહાલ બની જશે, એનો વિચાર કરતાં એ કમકમી ઊઠતો હતો. સંપત્તિની સાચવણ માટે દિવસે ચિંતિત અને રાત્રે બેચેન રહેતો હતો.
સોદાગરને થયું કે આના કરતાં તો ફકીર બનવું સારું ! ફકીરને કશું જાળવવાની ચિંતા ન હોય. બાદશાહ છીનવી લેશે કે લૂંટારા લૂંટી લેશે એનો ડર ન હોય. દિવસ મસ્તીથી ગુજરે અને રાતની ઊંઘ શાંતિથી મળે. આથી આ સોદાગર ફકીર (દરવેશ) બન્યો. ધીરેધીરે એની આસપાસ શિષ્યો ઘેરાવા લાગ્યા. એના ત્યાગને જોઈ લોકો આકર્ષાવા લાગ્યા.
એક દિવસ આ ફકીર મર્મી સંત આજ૨ કેવાન પાસે ગયો અને પોતાની પ્રસન્નતા વ્યક્ત કરતાં કહ્યું, “જ્યારે હું અમીર હતો, ત્યારે સતત ભયભીત રહેતો હતો. સંપત્તિ છીનવાઈ જવાનો ભય મને રાત-દિવસ સતાવતો હતો. હવે સોદાગરમાંથી દરવેશ બન્યો છું ત્યારે રાત્રે નિરાંતે સુઈ શકું છું.”
દરવેશની વાત સાંભળીને સંત આજ૨ કેવાન માર્મિક રીતે હસ્યા ! દરવેશને આ હાસ્યની પાછળ કોઈ રહસ્ય છુપાયેલું લાગ્યું. એમણે આજર કેવાનને પૂછવું કે “ મારી પ્રસન્નતાના
16 D શ્રદ્ધાનાં સુમન
16 | શ્રદ્ધાનાં સુમન
છે
શ્રદ્ધાનાં સુમન B 17
