________________
૨૬ ભોજનને ભીતર સાથે સંબંધ છે, ભાઈ !
ગુણાકાર કરીને એકસો આપીશ. પરંતુ જો તું શુન્ય આપીશ તો હું પણ શુન્ય આપીશ. શુન્યને સોએ ગુણવાથી શુન્ય જ આવે સમજ્યો ને !”
સાચે જ ઈશ્વર થોડું આપનારને ઘણું આપે છે, પરંતુ આજે માનવીની નજર આપવા કરતાં લેવા પર વધારે છે. વહેંચવા કરતાં મેળવવા પર વધારે છે. પોતાના સુખના કુંડાળામાં ફેરફુદરડી ફરતા માનવીને બીજા માટે કશું કરવાનું સૂઝતું નથી, ત્યારે વળી ઈશ્વરને સમર્પણ કરવાનું ક્યાંથી સૂઝે ?
સંત સરયૂદાસજીનું આગમન થતાં જ અમદાવાદના એ યજમાનના ઘરના વાતાવરણમાં એક નવો ઉત્સાહ જાગ્યો.
એ ગૃહસ્થે યોજેલા ભંડારામાં ઠેર-ઠેરથી અનેક સાધુસંતો આવ્યા હતા. યજમાન સહુ સાધુસંતોને આદરપૂર્વક પ્રણામ કરીને આવકારતા હતા અને ભોજન માટે સ્થાન ગ્રહણ કરવા વિનંતી કરતા હતા.
ભોજનમાં આ ધનવાને સરસ મજાનો કંસાર કરાવ્યો હતો અને એ કંસાર થાળીમાં પીરસી તેઓ ઊભી વાઢીએ ઘી રેડતા હતા. સાધુ-સંન્યાસીઓ ગૃહસ્થની ભક્તિથી ઘણા પ્રસન્ન જણાતા હતા. સંત સરયૂદાસની પાસે એ ગૃહસ્થ કંસાર અને ઘી પીરસવા આવ્યા ત્યારે સંતે કહ્યું,
“હું આવાં કંસાર-ઘી ખાતો નથી.”
યજમાન આશ્ચર્ય પામ્યા. એમણે પૂછ્યું, “તો આપ ભોજનમાં શું લેશો ?”
સંત સરયૂદાસજીએ કહ્યું, “ભાઈ, મારે તો ભોજનમાં લૂખોસૂકો રોટલો જોઈએ. જો તારી પાસે રોટલો હોય તો લાવ.”
યજમાને પારાવાર આશ્ચર્ય અનુભવતાં કહ્યું, “અરે, આપ આવો સરસ કંસાર અને ચોખ્ખું ઘી છોડીને શા માટે સૂકો રોટલો માગો છો ?”
જાણે એની વાત સાંભળી ન હોય, તેમ સંત સરયૂદાસજીએ |
52 | શ્રદ્ધાનાં સુમન
શ્રદ્ધાનાં સુમન 53
