________________
૧૬
લયલાને જોવા મજનૂની આંખે જોઈએ
છૂંદણાં છંદનારે મનમાં મરકતાં કહ્યું, “અરે મહાબળવાન મલ્લરાજ ! તમે પૂંછડીની ના પાડી, તો હવે સિંહની કમરનો ભાગ ચીતરું છું.”
પેલા મલે હસતાં-હસતાં કહ્યું, “તું કોઈ કવિતા ભણ્યો છે ખરો ? આપણા મોટામોટા કવિઓએ સિંહની પાતળી કમરને તો અલંકાર તરીકે ઉપયોગમાં લીધી છે. કોઈ અત્યંત પાતળી ચીજ બતાવવી હોય તો તેઓ સિંહની કમરની ઉપમા આપે છે. આ પાતળી કમર તો માત્ર ઉપમા તરીકે જ વપરાય. એવી પાતળી કમર કાઢવાની જરૂર નથી.”
છૂંદણાં છૂંદનારે છૂંદવું બંધ કર્યું. સોય બાજુ પર મૂકી અને છેવટે કહ્યું, “હે મલ્લરાજ ! આપ પધારો. તમે વાત કરો છો મોટી, પણ છે એ સઘળી ખોટી. ભલે તમે મોટા મલ્લ હો, પણ સોયની પીડા સહન કરી શકતા નથી.''
યલા અને મજનું. એવાં પ્રેમી કે બંને પળનોય વિરહ સહન કરી શકે નહિ, એવામાં મજનૂને વિરહ સહેવાનો વારો આવ્યો. વિરહના તાપમાં મજનૂ તરફડવા લાગ્યો. આખો દિવસ રસ્તા પર ૨ઝળવા લાગ્યો, લયલાના નામની બૂમ લગાવવા માંડ્યો. જ્યાં-જ્યાં લયલા સાથે ર્યો હતો, ત્યાં બેસીને કલ્પાંત કરવા લાગ્યો. ઘોર અંધારી રાતે પણ ઊંઘમાંથી ઝબકી જતો અને લયલાના નામની વેદનાભરી ચીસો પાડતો.
ગામના રાજાને મજનૂના બેહાલની ખબર પડી. એને વિરહી મજનૂ પર દયા આવી, મજનુને પોતાની પાસે બોલાવ્યો, અને પ્યારથી એનો વાંસો પંપાળતાં કહ્યું, “અલ્યા મજનૂ ! તું તો ખરો પ્રેમી છો. આખો દિવસ લયલા-લયલા કર્યા કરે છે, નથી રાત જોતો, નથી દિવસ, નથી પૂરું ખાતો-પીતો.”
મજબૂએ કહ્યું : “લયલા વિના એક પળ એકસો વર્ષ જેવી લાગે છે. લયલા વિના મારું હૈયું તરફડે છે. મારો આત્મા ઝૂરીઝૂરીને આંસુ સારે છે.”
રાજા ખડખડાટ હસી પડ્યો અને બોલ્યો, “અરે મજનું ! જોઈ તારી લયલા ! આમ શું ગાંડો થઈ ગયો છે ! તને લયલાલયલા કરતો જોઈને મને થયું કે લાવ, એક વાર લયલાને જોઉં તો ખરો કે તે કેવી સુંદર છે ? મેં તારી લયલાને જોઈ. એ તો સાવ સામાન્ય છોકરી છે. મને તો એમ હતું કે તું આટલો બધો
32 D શ્રદ્ધાનાં સુમન
શ્રદ્ધાનાં સુમન D 33
