________________
૧૭
ઓરડામાં મધરાતે સૂરજ ઊગ્યો !
વલોપાત કરે છે તો કેવીય સુંદર રમણી હશે ! ખરેખર તારા જેવો બેવકૂફ મેં કોઈ બીજો જોયો નથી. હવે ચાલ, મારી સાથે.”
રાજા મજનૂને પોતાના અંતઃપુરમાં લઈ ગયો. એમાંથી સુંદરીઓ બોલાવી. એમને બતાવતાં મજનૂને કહ્યું, “જો મજનું ! તારી લયલા તો આ સુંદરીઓનાં રૂપ અને કામણ આગળ કશીય વિસાતમાં નથી. તારા માટે આપણા રાજ્યમાંથી આ બાર સુંદરીઓ આણી છે. આમાંથી એકને પસંદ કરી લે. લયલાની પાછળ ખુવાર થવાનું રહેવા દે.”
મજનું ખડખડાટ હસી પડ્યો. એણે કહ્યું : “આમાંની એકેય સુંદરી મારી લયલાની તોલે આવી શકે તેવી નથી.”
રાજા તાડૂકી ઊઠ્યો અને બોલ્યો, “શું બેવકૂફ જેવી વાત કરે છે ? તારી લયલાના ચહેરામાં, આંખમાં કે હોઠ પર આવી નજાકત છે જ ક્યાં ?”
મજબૂએ ઉત્તર આપ્યો, “મહારાજ ! લયલાની સુંદરતા જોવી હોય તો એ માટે મજનૂની આંખ જોઈએ. જો મજનૂની આંખ નહિ હોય તો લયલાની સુંદરતા તમને દેખાશે નહિ.”
ભક્ત અબૂબન, બધાં પર સમાન દૃષ્ટિ રાખે. હોંશે-હોંશે સહુની સેવા કરે. પારકાના ભલામાં પોતાનું ભલું જુએ. લક્ષ્મીનો મોહ નહિ, સત્તા મેળવવાની કોઈ લાલસા નહિ. બસ, રાતદિવસ માનવની સેવા-સુશ્રુષા કરે જાય.
એક વખતે મધરાતે અચરજ જોયું. ઊંઘમાંથી એકાએક ઊઠેલા ભક્ત અબૂબને ઓરડામાં ચોતરફ પ્રકાશ-પ્રકાશ જોયો. મધરાતે આવું અજવાળું ક્યાંથી ? જાણે પોતાના ઓરડામાં સૂરજ ઊગ્યો હોય !
અબૂબને ચારે તરફ નજર ફેરવી. જોયું તો એક ખૂણામાં બેસીને દેવદૂત સોનેરી પુસ્તકમાં કંઈક લખી રહ્યા હતા. ભક્ત અબૂબન પથારીમાંથી ઊભા થયા. દેવદૂતની નજીક ગયા. જઈને પૂછ્યું, “અરે ! આપ આ મધરાતની વેળાએ દિવ્ય પુસ્તકમાં શું લખી રહ્યા છો ?"
દેવદૂતે ઊંચે જોયું. એણે જવાબ વાળ્યો, “આ પુસ્તકમાં ઈશ્વરના સાચા ચાહકોનાં નામ લખું છું. જે મનુષ્યો સાચા દિલથી ઈશ્વરને પ્રેમ કરે છે એમનાં નામ એકઠાં કરું છું.”
ભક્ત અબૂબને નિખાલસતાથી પૂછ્યું, “શું આમાં મારું નામ લખ્યું છે ખરું ?”
“ના.” દેવદૂતે જવાબ આપ્યો. અબૂબન કહે, “ઈશ્વરના ચાહક તરીકે મારું નામ ન લખ્યું
34 1 શ્રદ્ધાનાં સુમન
શ્રદ્ધાનાં સુમન D 35
