________________
Shri Mahavir Jain Aradhana Kendra
www.kobatirth.org
Acharya Shri Kailassagarsuri Gyanmandir
પથિક રજતજયંતી અંક] કોબર-નવેમ્બર ૮૫
[ ૫૯ દંપતીએ જોયું કે આ માણસ જ છે ને માનવાને નથી, અથી શિક્ષાને અમલ કરવાનો વિચાર કર્યો. પુરુષે વહાલ બતાવતે હેય એમ ધીમેથી પત્નીને ગાલ ઉપર ટપલી મારી, સૈનિકે એ માન્ય ન રાખી. એણે કહ્યું : “જોરથી લગાવે, નહિ તે અહીંથી જવાશે નહિ.” આથી પુરુષને નછૂટકે જોરથી ધેલ લગાવવી પડી. ઘેલથી સ્ત્રીનું મોટું ફરી ગયું ને ગાલ લાલ થઈ ગયો, આવી છે વખત છે એણે પહેલાં ગુસ્સે થઈને એને મારીય હાય, પણ સહેલ કરવા નીકળ્યાં હોય ત્યારે જાહેર રસ્તા ઉપર તે આ પહેલા જ પ્રસંગ હશે. પત્નીને કહેલ ભારે પડી ગઈ. હવે એ તે પુરુષને ધેલ મારવાની હતી. એણે પણ વહાલ કરતી હોય એમ પુરુષને ટપલી મારી બે ધાર્યું કે સૈનિક માની જશે, પણ સેનિક રંગમાં આવ્યું હતું, એ જોરથી ધેલ મારવાનું કહ્યું કે પત્નીએ ન-છૂટકે પુરુષને તમારો મારો પડયો. પત્નીના તમાચાને પુરપ માટે આ પ્રથમ પ્રસંગ હશે. આપણા સમાજમાં આવું ખાસ બનતું નથી, પણ કઈ ભાયડાછાપ સ્ત્રી પુરુષને સાચે તમાએ મારી પણ લે, આવી સામાસામાં શિક્ષા કરાવ્યા પછી સૈનિકે બેઉને જવા દીધાં. એને જોવાની ખરી મજા પડી હશે. દંપતીએ પણ સૈનિક સિવાય સૂમસામ રસ્તા ઉપર બીજા કેઈએ આ સજા જોઈ નથી એથી મન વાળી ત્યાંથી લાલ ગાલે ચાલતી પકડી ને ઘેર આવતાં રહ્યાં ને એકબીજાની સામું જોઈ રહ્યાં.
બિચારા પુરુષને પત્નીની ધલ ખાવી પડી એ એના જીવનને એક કડ અનુભવ ગણાય. એને થતું કે હશે કે સ્ત્રીનું કહ્યું માની હું શું કરવા બહાર જવા તૈયાર થયો? ને થશે તે બીજી કઈ નહિ ને પત્નીની
લની શિક્ષા સહન કરવાની આવી ? સૈનિકને આ સૂઝયું ?' એણે એને મનમાં કેટલીય ગાળે ભાંડી હશે, પણ એણે આવો વિષાદ કરવાની જરૂર નથી. ખરા પ્રેમી તે પ્રેયસીને સ્પર્શ ઈચ્છતા હોય છે, અવુિં થતાં ખુશ થતો હોય છે, અહેભાગ્ય ગણતા હોય છે, એ સ્પર્શ પછી શરીર અડવાથી થાય કે રેલ વાગવાથી થાય. ઘેલમાંય પ્રિયાને કેમલ કરાંબુજને સ્પર્શ તે છે ને? અલબત્ત, એમાં ગુસ્સે હેલે છે, પણ ગુસ્સાથીય પ્રેમ પ્રદર્શિત થઈ શકે છે. સંસ્કૃતમાં નાયક નાયિકાની ધેલ તો શું, tતાપાદતલાહતિ–એવી ભાતની પણ ઝંખના કરતે હેય છે. એય કયાં છે? એનાથી પણ એ ખુશ
તે હોય છે માટે હે જવાન ! તું પત્નીની છેલથી ખેદ પામીશ નહિ. આ ઘેલમાં ગુરૂને અભાવ પણ છે. એણે એમ સ્વેચ્છાથી નહિ, પણ રૌનિકના દબાણથી મારી છે. આવી ધલ તારે કમને ખાવી ડી એને પ્રિયાને કોમલ સ્પર્શ ગણી મનમાં લાવીશ નહિ. એમ છતાં જ્યારે જ્યારે આ પ્રસંગ તને દિ આવે ને ખેદ થાય ત્યારે ત્યારે ઉપર્યુક્ત સંસ્કૃતના નાયકની પ્રિયાની વતની ઝંખના યાદ કરીશ
એ દૂર થઈ જશે, ૧૪, અંબિકાકુંજ સોસાયટી, મણિનગર, અમદાવાદ-૩૮૦ ૦૦૮
ઊલટસૂલટી જમાને
( સવૈયા) કાપડ કરતાં સિલાઈ મોંઘી, ઘડાઈ માંથી ચાંદીથી, નારગીથી લખું છું, ધાતુ મેંઘી સિક્કાથી; દાકતર કરતાં દવા જ મેંઘી, અનાજ કરતાં મોંઘુ કઠોળ,
ઊલટાસલટી થયે જમાને ? માણસ કરતાં મે વેટ, ણનગર, અમદાવાદ-૩૮૦૦૦૮
નટવરલાલ જોશી
For Private and Personal Use Only
