________________
રામ " જહાર
તારા પિતાની છબિ.
૧ લે] પ્રસન્નચંદ્રરાજર્ષિ અને વકલચીરીની કથા. (૧૩). વસતા મહારા પિતાને ધારિણીની કુક્ષિથી એક પુત્ર-મહારે ભાઈ અવતર્યો છે.” “તે મહારે ભાઈ કેવો હશે અને મને કેમ મળશે? એમ રાજાને મનમાં મહેટી ચિંતા થઈ. તેથી તેણે ચિત્રકારોને હક મ કર્યો કે, “મહારા પિતાશ્રીએ જે વનને પિતાના ચરણકમળ વડે
ભાવ્યું છે, ત્યાં જઇને હારા પિતાના પાદાંબુજમાં હંસ સમાન જે હું તેના-હારા વનવાસી લઘુભ્રાતાની છબિ આળેખીને સત્વર લાવે. જેની આજ્ઞા ” એમ કહીને ચિત્રકારે વટકલચીરીઓ પવિ ત્ર કરેલા વનમાં ગયા. વિશ્વકર્માની બીજી મૂર્તિઓ જ હેયની! એ વા તે ચિત્રકારોએ, ખરું કૌશલ્ય વાપીને દર્પણમાં પ્રતિબિંબ પાડે તેવી રીતે, અવસ્થા પ્રમાણે તેની છબિ આળેખી. આળેખીને પ્રસ ચંદ્ર રાજાની દૃષ્ટિને અમૃત સમાન, તે છબિને તેની પાસે લાવીને બતાવી, (ઇને) તે વિચારવા લાગ્યા. “મહારા પિતાની આકૃતિથી, આ કંઈ ઉતરે તેમ નથી; ખરેખર ગામે જૈ બાથતે પુત્ર એ શું તિવાક્ય સત્ય જ છે. હારા ધન્યભાગ્ય કે, મેં મહારો બ્રાતાને જે યો.” એમ બેલી તે, તે છબિને વારંવાર મસ્તક વડે સ્પર્શ કરવા લાગ્યો અને તેને સુંધવા લાગ્યો. તેને તે ખોળામાંથી નીચે મૂકવી પણ ગમે નહી. વલલચીરીએ છાલનાં વસ્ત્ર પહેર્યા છે, એવું જે ઈને તે, મેરામાંથી જળ વહે તેમ તેની આંખોમાંથી અશ્રુધારા છૂટી. વળી તે બોલે, “મહારા પિતા તે વૃદ્ધ છે, તેથી તે ભલે વ્રત આચરે, પણ મહારે બાળભ્રાતા તે વનવાસને યોગ્ય નથી. હું અહિ હંસની પેઠે રાજ્યમુખના ઝરણમાં મગ્ન થઈ ક્રીડા કરું છું અને મહા રે ભાઈ વનચરની પેઠે ફરે છે. વનમાં જન્મેલે (એટલે તેને વન જ પ્રિય હેય) તેથી તેને નગરમાં લાવો તો મુશ્કેલ છે; પણ મેં જ્યાં સુધી તેને રાજ્યનો ભાગ આપ્યો નથી, ત્યાં સૂધી હું સુખી (કહેવા ઉં) નહી. આ પ્રમાણે પિતાના લઘુભાઈના વનના કષ્ટને વિચારી ને, શોક કરતા રાજાએ ચતુર વેશ્યાઓને હુકમ કર્યો કે, મુનિના
