________________
(ર) જંબૂવામી ચરિત્ર
સર્ગ દેવની માફક બીજા પણ ઘણા સ્ત્રી પુરુ, હર્ષના ઉર્મિવડે સંતુષ્ટ હૃદય સહિત, તે મુનિની પાછળ ગયા. મુનિએ કેઈને પાછા વળવા નું કહ્યું નહીં; કારણ કે, એ જ મુનિને ધર્મ છે અને તેમની રજા લીધા સિવાય કોઈ પાછું પણ વળ્યું નહી. દૂર જવાથી જ્યારે ખિન્ન થયા, ત્યારે જ તેમને વંદન કરીને પોતાની મેળે જ આગળ સીએ. અને પાછળ પુરુષે એમ પાછા વળી ગયા, પણ, ભદ્રાત્મા ભવદેવ તે વિચારવા લાગ્યો કે, રજા લીધા શિવાય એ લેકે તે પાછા વ ળી ગયા. કારણ કે, એએ કાંઈ એમને સહોદર નથી. હું તે એ અને ભાઈ છું અને અમારે અરરસ નેહ છે, તેથી તેની રજા શિવાય મહારે પાછા વળવું યોગ્ય નથી, આહાર વિગેરેના ભારથી, મહારે મોટે ભાઈ થાકી ગયો છે, તેથી તેણે મને ખુશીથી ધીનું પાત્ર ઉપાડવા આવ્યું છે, તેથી ઘણે વખત આહારને વાતે ફર વાથી, થાકી ગએલા હુ મહેટા ભાઈ–મુનિને અને આ ઘીના પાત્રને, સ્થાને મૂકી આવ્યા પહેલાં, પાછા વળવાની મારી મરજી થતી નથી (એટલામાં) ભવદત્ત મુનિએ “એ પાછો ન વળી જા ય” એટલા વાસ્તે તેના મનની ગમ્મતને અર્થ ગૃહસ્થાશ્રમની વાત કાઢી, “હે ભાઈ ! આ જ તે ગામને સિમાડે આવેલા વૃક્ષો, ને મુ સાફરેન (વાસ્તે બંધાવેલા) મંડપ કે, જ્યાં આપણે વાનરની મા ફક એકલા રમતા-આ જ તે સવારે કે, જ્યાં આપણે બન્ને બા
યાવસ્થામાં કમળપુષ્પના નાળવા વડે, સુશોભિત હાર બનાવીને કિંઠમાં પહેરતા -આ જ તે સિમાડે આવેલી રેતીવાળી ભૂમિ કે,
જ્યાં આપણે વર્ષાઋતુમાં રેતીના ચિત્યની રમત રમતા » આ છે માણે ભવદત રસ્તામાં ના ભાઈની સાથે વાત કરતા કરતા, આ ચાર્ય મહારાજે પવિત્ર કરેલા ગામે આવી પહોચ્યા ભવદત્તને નહીં ના ભાઈ સહિત વસતિદ્વાર (રહેવાના સ્થાનના બારણા) સુધી આ - ૧ રેતીના ઘરની,
