________________
(૪૦) જંબુસ્વામી ચરિત્ર,
[ સર્ગ સ્થળમાં પ્રવેશ કરીને, અનુક્રમે તે બુદ્ધિમાન શ્રેષ્ઠીપુત્રે એપથિકી (ઇરિયાવહિ) પ્રતિકમી. દ્વાદશાવર્ત વંદન કરીને અને ભૂમિને પ્રમાઈને
મને આજ્ઞા આપે એમ કહીને, તે તેની પાસે બેઠે શિવકુમારે કહ્યું. “હે શ્રેષ્ઠીપુત્ર! આ મેં સાધુને યોગ્ય વિનય છે, તે મને કેવી રીતે યોગ્ય કહેવાય ? શ્રેષ્ઠીપુત્રે કહ્યું, “સમ્યગદષ્ટિ જીવોને તે, હમેશાં ગમે ત્યાં પણ સર્વ કઈ તરફ સરખે જ વિનય કરવો ગ્ય છે. એક માણસ ગમે તે હોય, પણ તેનું હૃદય જે સમભાવવાળું હેય, તો તે વંદન કરવાને યોગ્ય જ છે. એમાં કાંઇ છેષની શંકા નથી. પણ હે કુમાર ! હું તને પૂછું છું ને એ જ પૂછવાને આવેલે છું કે, રજવરથી પીડાતા માણસની પેઠે, તું ભેજને કેમ ત્યાગ કરે છે?” શિવકુમારે કહ્યું, “મહારા માતા પિતા અને દીક્ષાની રજા આપતા નથી, તેથી હું ભાવ યતિ થઈને, ઘરથી વિરામ પામીને રહ્યો છું. મારા માતા પિતા ઉદ્વેગ પામીને, મહારા વિષેની મમતા ત્યજી દઈને મને દીક્ષા લેવા દે, એટલા વાસ્તે હું ભજન કરતે નથી.” શ્રેષ્ઠીપુત્રે કહ્યું. “હે મહાશય! જો એમ હોય તે, તું ભજન કર કારણ કે, ધર્મ દેહને આધીન છે ને દેહ આહારથી ટકી શકે છે. મહર્ષિઓ પણ નિરવઘ આહાર ગ્રહણ કરે છે; કારણ કે, આહાર રહિત શરીરથી, કર્મનિર્જરા થવી દુષ્કર છે. રાજપુત્રે કહ્યું,
હે મિત્ર! અહિં મને નિરવઘ આહાર મળે તેવું નથી, તેથી આ હાર ન કરે તે જ શ્રેષ્ઠ છે. શ્રેષ્ઠીપુત્રે કહ્યું “ અત્યારથી તું હારી ગુરુ અને હું ત્યારે શિષ્ય, હવે ચાલ, લ્હારે જે જે જોઈશે તે તે નિરવઘ હું તને લાવી આપીશ.” ત્યારે શિવકુમારે કહ્યું, “જે એમ હેય તે, હે મિત્ર નિરંતર છઠ્ઠ કરીને, પારણે હું આમંબિલ કરીશ.” ત્યાર પછી તે સામાચારી જાણનારે શ્રેષ્ઠીપુત્ર, ભાવ યતિ શિવકુમારનો નિરંતર વિનય કરવા લાગ્યા. શિવકુમારને તપ કરતાં બાર વરસ થયાં પણ માતા પિતાએ મહને લીધે, તેને ગુરુ પાસે જવા દીધું નહિ
