________________
(૧૨)'
જબૂસ્વામી ચરિત્ર, ને પ્રમાર્જતી હતી. કેઈ કદલીના પંખાવડે તેને વાયુ ઑળતી હતી, તે કેઈ કમળનાં નાળવા લઈને, તેને વાસ્તે કર્ણ (કાન) નાં આભૂ પણે બનાવતી હતી,
એટલામાં ઊંચી ટોચ ઉપર બેઠેલા તે મોટા યૂથપતિ ( વાનરે ) દૂરથી આ વાનર યુવાનને જે, તેથી તે સદ્ય કોપ કરીને ત્યાં દેડી આવ્યો, રેષમાં પૂછડું હલાવતાં હલાવતાં તે યુથપતિ વાનરે પેલા યુવાન વાનરને પાષાણને ઘા કર્યો. તે તેને વાગ્યા એટલે તેમાં આવી, ઘુ ઘુ શબ્દ કરતે ભયાનક દેખાતે, સિંહની પેઠે તેની સામે દેડો, ચિરકાળે મળેલા બે મિત્રો એક બીજાને જેમ સવાગે ભેટે) તેમ આ બે વાનર, દુશમન છતાં પણ પરસ્પર સગે ભેટવા લાગ્યા (અર્થાત યુદ્ધ કરવા લાગ્યા,) તેમાં તેઓ પરસ્પરના શરીર ઉપર તારો કરીને ત્રટસ્ ત્રટત્ કરવા લાગ્યા. (નખ વડે ચામડી પડવા લાગ્યા.) પરસ્પરના દંત અને નખના પ્રહારથી નીકળેલા લેહીથી ચાર્ચત થએલા તે બન્ને, જાણે લાલચળક (વ) પહેર્યાં હોય, તેવા દે ખાવા લાગ્યા. પરસ્પર બાહુયુદ્ધ યુદ્ધ કરતાં, તેઓ ઘતકારેની પેઠે એક બીજાને બાંધવા લાગ્યા તથા છોડવા લાગ્યા. (ક્ષણમાં બાંધતા - અને ક્ષણમાં છોડતા) છેવટે તે યુવાન વાનરે મુષ્ટિધાતવડે જેનાં આ સ્થિ ભાગી નાંખ્યાં છે એ તે વૃદ્ધ વાનર, શીઘ ખસી ગયું અને ધીમે ધીમે પાછા પાસે આવ્યા, એટલે પત્થરના પ્રહાર કરીને તે યુવાને, તેનું માથું ફાડવું, પ્રહારની વેદના બહુ થવા માંડી, એટલે તે વૃદ્ધ વાનર, દૂરથી ફેકેલા બાણની પેઠે ત્યાંથી નાસીને છેટે જતો રહ્યો છે
- પ્રહારની વેદનાથી દીન થઈ ગએલા અને તૃષાએ પીડિત એવા તેણે, ભમતાં ભમતાં એક ઝરતા પર્વતમાં શિલાજિત છે. તેને તે ણે પાણી ધારીને તેમાં મુખ નાંખ્યું, તેથી તે (તેનું મુખ) ભૂમિમાં થી જ નીકળ્યું હોય, તેમ ત્યાં જ ચાટી રહ્યું! મુખ ખેંચી લેવાને અર્થે તેણે પછી બન્ને હસ્ત તેમાં નાખ્યા, તે પણ ત્યાં જ ચાટી રહ્યા પછી
