________________
૩ . ]
લલિત્તાંગ કુમરની કથા.
( ૧૨ )
તે ઘરની બહાર મૂકી આવુ?” એમ વિચારી કૂષ્માંડ (કાળા ) ની પેઠે તેના શરીરના શત ખંડ કરી નાંખીને, ત્યાં જ ખાડા ખાદીને તેને, મે” નિધાનની પેઠે ડાઢ્યા, પછી તે ખાડા પૂરી દઇને ઉપર સર્વ સાક્ કર્યું; તે તેની કાઇને ખબર પડે નહીં તેટલા સારૂ ત્યાં સમાર્જન કે રીને લીપ્યું, પછી તે સ્થાનને પુષ્પ, ગંધ અને ધૂપવડે સુવાસિત કર્યુ હવે હુમાં મ્હારાં માતા પિતા ગામ થકી આવ્યાં છે. ” આ વાત સાંભળીને રાજાએ પૂછ્યું “ હે કુમારી ! આ સઘળુ તે કહ્યું, તે સત્ય છે વારૂ ?” તે ઉપરથી કુમારીએ ઉત્તર આપ્યા. “હે પાર્થિવ! આપ જે અન્ય કથાઓ સાંભળે છે, તે જો સત્ય હા ય, તે। આ સર્વ પણ સત્ય છે. ઇતિ નાગશ્રીની કથા,
66
''
(જયશ્રી કહે છે ) ‘“હે નાથ ! ( આ કથામાં) જેવી રીતે ના ગશ્રીએ રાજાને વિસ્મય પમાડયા, તેવી રીતે આપ શા વાસ્તે અ મને કલ્પિત કથાએથી વિસ્મય પમાડા છે?” જબૂકુમારે એ ઉપo કહ્યું, “ હે પ્રિયા ( કુમર ) ની પેઠે વિષયલાલુપ નથી. તથાહિ– ललितांग कुमरनी कथा. २६
! હું લલિતાંગ
વસતપુર નામનું નગર છે, તેમાં પેાતાની આણ ( મનાવવા) ને લીધે, પૃથ્વીની વિભૂતિના ઇંદ્ર હાયની ! તેવા અને રૂપમાં કામદેવ સમાન શતાયુધ નામના રાજા હતા. તેને સુરસુંદરીની સમાન સુંદર આકૃતિવાળી લલિતા નામની રાણી હતી, તે સકળ કળાઓનુ એક જ વિશ્રામ સ્થાન હતી, નેત્રને વિનાદ આપવાને અર્થે એક વ્હોટા ગા ખમાં બેસીને, એકદા તે નીક્ષે જતા આવતા જનેાને નિહાળવા લાગી. તે વખતે તેણે રસ્તે જતા એક યુવાન પુરુષને જોયા. તે પુરુષે વિસ્તા વાળા અને મનહર કેશપાસ દૈદીપ્યમાન રીતે બાંધી લીધા હતા,
