________________
(૫૦) જબૂસ્વામી ચરિત્ર [ સર્ગ પણ કાંઈ કામનું નથી. આ રસ્તે હું જઊ, ને કદી શિલા મહારા ઉપર પડે, તે હું, રથ, અધે અને સારથિ (સઘળા) હતા ન હતા થઈ જઈએ અને એ પ્રમાણે મૃત્યુ પામવાથી હું ખચિત દુર્ગતિ પામું, કારણ કે, કમોતે મરેલા પ્રાણિઓને સુગતિ આકાશના પુષ્પ જેવી ( વૃથા) છે, તેથી હવે સ્વાર્થ થકી ભ્રષ્ટ ન થતાં, હું ફરીથી પણ સુધમાં સ્વામીના ચરણકમળની સેવા કરવામાં મધુકર” (ભ્રમર) જેવો થઉ (અર્થાત્ તેમની સેવા કરું '' એમ વિચાર કરીને વર્કગતિવાળા ગ્રહની પેઠે રથને પાછો વાળીને, જે પ્રદેશમાં સુધર્મ ગણધર બેઠા હતા, ત્યાં પાછો ગયો અને તેમને વંદન કરીને “યાવજીવિત ત્રિવિધ (મન, વચન અને કાયાએ કરીને) બ્રહ્મચર્યને હું અંગીકાર કરું છું. એમ કહ્યું અને તેમણે અનુજ્ઞા (સ મતિ) આપી એટલે તે વ્રતને ગ્રહણ કરવાથી હર્ષ પામેલો રુષ ભદત્તને પુત્ર જબ, અનિચ્છકપણે પોતાને ઘેર ગયે, જઈને માતા પિતાને કહ્યું કે “મેં સર્વો કહેશે અને કર્મક્ષય કરવામાં ઔષધ સમાન એ ધર્મ, ગણધર મહારાજાના મુખ થકી શ્રવણ કર્યો છે; વાતે દીક્ષા લેવાને ઉત્સુ એવા મને, આપ રજા આપો કારણ કે, આ સંસાર જતુઓને કારાગાર (કેદખાના) સમાન છે. માતા પિતાએ એ સાંભળી ગદ્ગદ્ કંઠે સદન કરતાં કહ્યું. “આમ અચાનક અમારી આશા રૂપ લતાને પવનની પેઠે ઉખેડી નાંખ, અમે તે હજુ એમ વિચારીએ છીએ કે, ત્યારે વહુ આવશે અને અમે દષ્ટિ રૂપ કમળને (ખીલવનાર) ચંદ્ર સમાન એવા પિત્ર (પુત્રના પુત્ર) નું વદન નિરખશું. વિષયોને યોગ્ય આવા યાવનમાં દીક્ષા લેવાનો સમય નથી, તું એને (વનને) ઉચિત એવા આચારને કેમ બિ લકુલ ઈચ્છતે નથી? જે કદાપિ, હે વત્સ! દીક્ષા લેવાને ત્યારે અત્યાગ્રહ હોય, તે પણ ત્યારે અમારું પણ કોઈ કહેવું માન્ય કરવું જોઈએ; કારણ કે અમે લ્હારા વડીલ છીએ. હે વત્સ! અમે જે આઠ
