________________
રજે.] નપુરપંડિતા અને શિયાળની કથા, (૮૩) પછી તેણે તે તાપસીને કહ્યું, “હે ભગવતિ! તેણે આ જે તિરસ્કાર કર્યો છે, તે મહારે સહન કરે પડે છે. હવે તમારે તે દુષ્ટાને વધારે - કાંઈ કહેવાનું નથી.
તે પછી તે યુવાન કૃષ્ણપક્ષની પંચમીની સંધ્યા સમયે પાછળને દ્વારેથી અશેકવનિકામાં ગયેતે તેણે તે સ્ત્રીને રસ્તે જતી ઉભેલી જોઈ, ને તેણે પણ તેને જે આ પ્રમાણે વિવાહની પેઠે તેમને નેત્રને મેળાપ કાંઈ પણ વિધ શિવાય થયો, નયન એ જ હેની ! તેમ બાહુ (હાથ પસારીને, શરીરે રોમાંચિત થએલાં તે બન્ને પરસ્પર સામા દેડ્યાં તેમનું મન તે પહેલાં એક હતું, પણ હવે તે સમુદ્ર અને સરિતા (નદી) ની પેઠે તેમનાં શરીર પણ એક થયાં હવે તેઓએ પરસ્પર દઢ આલિંગન દીધું. ( પછી ) પ્રેમગાર્ભત વાતો કરી કરીને તથા નવનવા રતિસંગ કરીને તેના જ દદુ (ઝરા )માં નિમગ્ન થયાં હેય, તેમ તેઓએ રાત્રીના બે પહેરે ગાળ્યા એટલે રતિ (કામગ)ના શ્રમથી શ્રમિત થએલાં અને પરસ્પર ઉપધાન (ઓશીકા) સમાન બાહુલતા ઉપર સૂતેલાં તેમને, નયનકમળને વિભાવરી રાત્રી) સમાન નિદ્રા આવી ગઈ
હવે કાયચિંતા (જંગલ જવા) ને અર્થ ઉઠેલે દેવદત્ત, તે જ અશેકવનિકામાં ગયે. તો તે બન્નેને સૂતેલાં જોયાં, તે વિચારવા લા ગે, “ધિકાર છે. આ મારી પાપી પુત્રવધુને કે, પર પુરુષ સાથે ક્રિીડા કરી અમિત થએલી, ભરનિદ્રામાં જારની સાથે જ સૂતેલી છે.” (આમ કહી) તે વૃદ્ધ સુવર્ણકાર “તે જાર પુરુષ જ છે એમ નિ શ્રય કરવાને ગૃહની અંદર જઈ પિતાના પુત્રને એકલે સૂતેલો જોઈ વિચારવા લાગ્યો, “ધીમે રહીને એના પગનું ઝાંઝર કાઢી લઉં કે, જેથી મહારે પુત્ર એ નિશાની વડે “એ વ્યભિચારિણી છે એવું મહારું કહેવું માન્ય કરે એમ ચારની પેઠે તુરત તેના પગમાંથી ઝાં ઝર કાઢી લઈને, તે, તે જ રસ્તે પાછો ઘરમાં જતા રહ્યા,
