________________
(૧૨) બૂસ્વામી ચરિત્ર
[સર્ગ ણને તાપસપણું અંગીકાર કર્યા પહેલાં, ગર્ભ રહેલ હતા તે વન માં અનુક્રમે કાંઈ પણ વ્યથા વિના વૃદ્ધિ પામવા લાગ્યો. અન્યદા ધારિણીને સંપૂર્ણ લક્ષણવાળે પુત્ર અવતરશે, ત્યારે સૂતિકાગ્રહમાં તે લ વિના પણ દીપકના જેવો પ્રકાશ થયે, આશ્રમ સ્થળમાં લવક લ જ હેય; તેથી પિતાએ બાળકને તેનાં વસ્ત્ર પહેરાવ્યાં. તે ઉપ રથી તેનું નામ વકલચીરી પાડયું; પણ ધારિણું તે સૂતિરેગથી વૃિત્યુ પામી, તેથી પુત્ર મૂર્ખજનની પેઠે અદષ્ટ માતક થયે, સે મેંદુ હમેશાં તેને અરણ્યની ભેંસનું દૂધ પાઈને ધાત્રીને ઉછેરવા ને સોંપ, કેટલેક વખતે ધાત્રી પણ ઘારિણીની પાછળ જવાને ઈ છાતુર થઈ હોય, તેમ દેવગે મૃત્યુ પામી. ( હવે સેમેંદુ બાળપુત્રને મહિષીનું દૂધ પાતે અને સૂતાં, બેસ તાં કે જતાં; તે બાળકને ખોળામાં જ રાખતે અનુક્રમે તે વૃદ્ધિ પામી ચાલતાં શીખે અને હમેશાં વનના મૃગનાં બચ્ચાંઓની સા થે ધૂળમાં રમવા લાગ્યું, મેંદુ પણ પોતે ઈંધન વિગેરે લાવી હાથે રાંધીને બાળકને જમાડતા. આ પ્રમાણે વનનાં ફળ અને ધાન્યવડે બાળકનું પોષણ કરી સેમચંદ્ર ઉગ્રતપમાં પણ સુખ માનવા લાગ્યો, (એટલામાં તો હવે ) વિકલચીરી પણ યુવાન થવા આવ્યો ને સર્વ કાર્યમાં કુશળ થયું એટલે પિતાની સેવામાં પ્રવીણ બન્યા નિત્ય ફ ળ વિગેરે લાવીને અને પિતાનાં અંગોપાંગ ચાંપીને તેની સેવા કર વા લાગે; કારણ કે, એ સર્વોત્કૃષ્ટ વ્રત છે. જન્મથી જ બ્રહમચારી એ િવકલગીરી, જ્યાં સ્ત્રીઓને સંચાર નથી, એવા વનમાં રહેવાથી
સ્ત્રીનું નામ પણ જાણતા નહોતે, ' એવામાં એક વખતે પ્રસન્નચંદ્ર રાજાએ સાંભળ્યું કે “વનમાં ૧ તરાની છાલનાં વસ્ત્ર, ૨ સુવાવડમાં થતા રેગથી, ૩ (વલ્કલચીરીને સંબંધમાં) અદષ્ટમાત્રક-નથી જોઈ માતુ-માતા જેણે એવો (મૂર્ખના સંબંધમાં) નથી જોયા મતુિક-મૂળાક્ષર જેણે એ, ૪ સેમચંદ્ર
