Manorama Kaha

Author(s): Vardhmansuri, Rupendrakumar Pagariya
Publisher: L D Indology Ahmedabad

Page 287

२६०
मणोरमा-कहा
दुस्सहाणि सीयाणि । निस्सीओ विय लक्खीयसि । किमेत्थ कारणं ?" तेण भणियं-"कहिज्जमाणे वि न कस्स वि सद्दहणं जायइ । किं कहिएण?" सेट्ठिणा भणियं-“अवस्सं कहेयव्वं । वयणसारेण भणियं-"पुच्छिओहमणेगेहिं ।" न मए कस्स वि साहियं । जोगो य तुमं, अओ कहिज्जइ । आराहिओ मए एगया उमामहो नाम महरिसी । तुह्रण दिन्नो मे एस कंबलो तेण । कहिओ पभावो जहा-समासण्णे एयम्मि महासीयं पि न पहवइ । तओ पणमिऊण उमामहं समागओ हं सभवणं । सिसिरकाले धरेमि संजमिऊण समासण्णमेयं । निरावरणो सकुटुंबो रयणिमइवाहेमि । मुद्धसेट्ठिणा चितियं-"जइ एस कह वि लब्भइ, तो पइवरिसं मंचामि वत्थाइ परिव्वयस्स ।” उवयरिओ तंबोल नीओ नियमंदिरं । कयमज्जणो भोयाविओ परमायरेण । पुच्छिओ परियणेण-"किमेसमेवमुवयरिज्जइ ।" सेट्टिणा भणियं-“पडिवण्णभाउओ एस मे गोरवेण दट्टव्वो ।" दिण्णं सेट्टिणा पहाणवत्थजुयलं । वोलीणो वासरो । समागया रयणी । ठिओ एगंते मद्धो सेट्ठी समं वयणसारेण । वडढते कहालावे लद्धावसरेण भणियं मद्धसेट्रिणा-“वयंस ! जइ कस्स वि अण्णस्स वि दायव्वो एस कंबलो अत्थेण तो मह दिज्जइ ।" इयरेण भणियं-“नत्थि पओयणं अत्थेण । जइ पुण ते कज्जं तो गिण्हसु एयं, जओ पाणा वि मे तुह संतिया कि पुण एस ।" मुद्धसेट्टिणा भणियं-“जुज्जइ एयं अकित्तिमसिणेहाण तुम्हारिसाण मज्झ वि लच्छी तह संतिया चेव । तह वि मह संतोसनिमित्तं गिण्हस पंच, सयाणि दीणाराण ।" धुत्तेण भणियं-"नाहं तुह वयणमइक्कमामि ।" तओ दाऊण दीणाराण पंचसयाणि संगोविओ कंबलगो सेट्ठिणा । समागओ नियघरं । मुक्को रयणीए घरंगण-कीलए कंबलो । साहिओ तप्पभावो । सुत्तो समंतओ तप्परिपेरंतेसु सेद्विणिपमुहा परियणो । सेट्ठी वि तं मज्झे । खणंतरेणावज्जतदंतवीणो सीएण. पकंपमाण-सव्वंगो सेट्ठी सयणिज्जाओ उठेउं परियणं भणइ-"किं तुम्हाण न सीयं लग्गइ ?" सो भणइ-"लग्गए धणियं ।" हा ! मुट्ठा धुत्तेणं । उठेह घरम्मि पविसम्ह ।" तहेव कयं । पभाए गवेसणं काऊण अलद्धतत्ती विलक्खवयणो विरमिओ सेट्ठी। निग्गओ नयराओ धुत्तो वि । चिविडनासो वि मग्गाणु लग्गो गच्छइ । दिट्ट अडवीए अय-चडगरं । वयणसारेण दीणारचउक्कगेण गहिओ एगो छागो । पुणो वि मग्गमोइण्णो जाव गच्छइ थेवंतरं, ताव दिह्रो पुरओ समागच्छंतो अवियारो नाम ठक्कुरो वरो । वयणसारेण चितियं-'एयंपि धत्तेमि।' तओ उवरि समारुहिऊण छागस्स गाढं गहिऊण कण्णेसु वालिया कंधरा । सो वि [छागो...] निफेडिय-लोयलोयणो निल्लालिय-जीहो विरसमारसिउमारद्धो । कया अवाण हेट्रओ एगणपंचसया दीणारा । एगो दीणारो रालाए अहिट्राणे लाइओ।
__एत्थंतरे समागओ तं पएस ठक्कुरो । तेण भणियं-"अरे ! निग्घिण ! किं निमित्तं अयं कयत्थसि?" धुत्तेण भणियं-"एस दीणाराणं पंचसयाणि पइदिणं मे पयच्छंतो अज्ज पुण एगणाणि वियरइ । तेण कयत्थेमि ।" एयं सोऊण विम्हिय-माणसो उत्तिण्णो तुरंगमाओ ठक्कूरो । निरूविओ अयानंदण-हेट्र-भाओ । ठियाणि एगण-दीणार-पंचसयाणि । उवरिहत्तं नियंतेण अहिट्ठाण-विलग्गो पंचसय-पूरणो वि दिट्ठो । साहियं वयणसारस्स ठक्कुरेण । मुक्कोतेण वोक्कडो । संगोविया दीणारा । संजायलोहेण भणियमवियारेण-"पच्चासण्णो मे गामो । अज्ज मह पाहणएण होयव्वं ।” पडिवण्ण वयणसारेण । गओ ठक्कूरगामे । कया ण्हाण-भोयणाईया सविसेसा पडिवत्ती । वियगे भणिओ ठक्कुरेण वयणसारो-“देसु दिक्खं अज्ज वि न दिक्खिया अम्हे ।" तेण भणियं-“परपरिग्ग[ह]परंमुहो, छकम्मनिरारंभो, निव्वहणमेत्तसत्तसंतुट्ठो, सारंभे सपरिग्गहे तत्तायगोछगलकप्पो, गिहत्थं न निययपरिग्गहं करेमि ।" ठक्कुरेण भणियं-"अहो ! ते निस्संगया ! अहो ! चत्तो संसारो भयवं भूमिदेवए एयं निरीहो वि तुम किं करेसि छगलेण ? समप्पेसु मझं । जइ ते अत्थेण कज्ज, भणसू, जत्तियं वियरामि ।" वयणसारेण भणियं-"तुह पणओ चेव अणग्घओ, किमत्थेण ? गिण्हसु इमं ।" ठक्कुरेण वि हरिसियमणेण अणिच्छंतस्स दिण्णो दीणारसहस्सो । गहिओ बोक्कडो । पलाणो वयणसारो । गओ तामलित्ति ठिओ. तत्थ ।
इओ ठक्कुरेण बीयदिणे घरमज्झे छोडूण छागं, दढग्गाहेण गहिऊण, कण्णेसु नामिया कंधरा । सो विरसंतो लिंडियाओ चेव मुंचइ । निरूवियं ठक्कुरेण, जाव लिडियाओ चेव पेच्छइ । पुणो वि दढयरं वाहिओ तहावि लिंडियाओ चेव वोसिरइ । नायं ठक्कुरेण जहा धु त्तिओ हं तेण । लग्गो मग्गओ । कइवय-दिणेहिं पत्तो तामलित्ति । दिट्ठो
___Jain Education International 2010_04