Manorama Kaha

Author(s): Vardhmansuri, Rupendrakumar Pagariya
Publisher: L D Indology Ahmedabad

Page 354

मणोरमा-सूरसेणचरियं पावठाणवण्णण
३२७ जे पुण इह जीवेसुं, कुणंति सम्म विसुद्धजीवदयं । ते सग्गे मंगलगीयसहसजणियसोक्खसु ।१०३३। अच्छरगणाऽऽउलेस य महग्धमणिरयणवरविमाणेस। जह चितियसंपज्जंत-सयलविसया सुरा होति ।१०३४॥ तत्तो वि चुया सुकुले जम्म लहिऊण पत्तजिणधम्मा । निविय अट्ठकम्मा कमेण सिद्धि पि पाविति ।१०३५। जीवदयां पुत्कुर्विद्भिरन्यैरप्युक्तंयो ददाति सहस्राणि गवामश्वशतानि च । अभयं सर्वजीवेभ्यस्तहानमतिरिच्यते ।१०३६ । साम]ग्रावयवान् दृष्ट्वा नरान् प्राणिवधोद्यतान् । कुष्टिभ्यः छिन्नहस्तेभ्यः पङगुभ्यः स्पृहयाम्यहम् ।१०३७। कपिलानां सहस्त्रं तु यो द्विजेभ्यः प्रयच्छति । एकस्य जीवितं दद्यात् कलां नाहति षोडशीं ।१०३८। नातो भूयस्तमो धर्मः कश्चिदन्योऽस्ति भुतले । प्राणिनां भयभीतानामभयं यत्प्रदीयते ।१०३९। वरमेकस्य सत्त्वस्य, दत्ता ह्यभयदक्षिणा । न तु विप्रसहस्त्रेभ्यो गोसहस्त्रमलं कुतम् ।१०४०। अभयं सर्वसत्त्वेभ्यो यो ददाति दयापरः । तस्य देहाद्विमुक्तस्य भयं नास्ति कुतश्वन ।१०४१।। हेम-धेनु-धरादीनां दातारः सुलभा भुवि । दुर्लभः पुरुषो लोके यः प्राणिष्वभयप्रदः ।१०४२। महतामपि दानानां कालेन क्षीयते फलं । भीताभयप्रदानस्य क्षय एव न विद्यते ।१०४३। दत्तमिष्टं तपस्तप्तं, तीर्थसेवा तथा श्रुतम् । सर्वाण्यभयदानस्य कलां नाहन्ति षोडशीम् ।१०४४। यथा मे न प्रियो मृत्युः सर्वेषां प्राणिणां तथा । तस्मान्मत्युभयत्रस्ता-स्त्रातव्याः प्राणिनो बुधैः ।१०४५। एकत्र क्रतवः सर्वे, समग्रवरदक्षिणाः । एकतो भयभीतस्य प्राणिन: प्राणरक्षणम् ।१०४६ । सर्वसत्त्वेषु यद्दानं एकसत्वे च या दया । सर्वसत्त्वप्रदानाद्धि, दयैवैकाप्र शस्यते ।१०४७। सर्वे वेदा न तत् कुर्य: सर्वे यज्ञा यथोदिताः सर्वतीर्थाभिषेकाश्च यत् कुर्यात् प्राणिनां दया ।१०४८। जं दुक्खाणं वि तह सुहाणि अहिलसह सव्वकालं पि । तो पाणिवहं पढम पावट्ठाणं परिहरेह ।१०४९।
अहावरे दोच्चे पावट्ठाणे से णं मुसावाए । एस णं रुद्दकंदे, अविस्सास-महामहीरुहस्स, वज्जासणी जणपच्चयाचलस्स, विसीलदप्पणे पुवावरविरुद्धवयण-पडिबिंबाणं, कुवाए-विसुद्ध-धम्मगुणसस्साणं, परमविण्णाणं पइ लोगावायरूवगनिम्माणे । इह चेव छिदावेइ जीहाइयं, विरज्जावेइ बंधुवग्गं, आरोवावेई धिक्काराइय-सयल-दोसजालं । परलोए पुण जणेइ मूयगत्तणं, विहेइ दूसरभावं, अप्पयइ मुहरोगं, साडेइ जोहं । अवि य-- जह परमण्णस्स विसं विणासयं जह य जोवणस्स जरा । तह जाण अहिंसाई गुणे असच्चं विणासेइ ।१०५०। इह लोगम्मि अकित्ती सव्व जहण्णा गई य परलोगे । अलिय[व]यणपभवं पावं पाडेइ संसारे ।१०५१। ईसा-कसायकलिओ अलियगिराहिं परं उवहणंतो । मणुओ न मणइ एवं जह अप्पाणं चि य हणामि ।१०५२। उक्कोडादाणरओ त्ति कूडसक्खि त्ति अलियवाइ त्ति । धिक्कारमोग्गरहओ निवडइ घोरे महानरए ।१०५३। नो कित्ती नो अत्थो न या वि मणनिव्वुई न धम्मो वि । उक्कोडादाणरयस्स किंतु कुगई धुवा होइ ।१०५४। सग्गापवग्गमग्गग्गलाओ कुगईए पुण पहो पउणो । अलियप्पयंपणं अत्तणो य माहप्पलुंपणयं ।१०५५। जंपइ पीडाजणगं हासेण वि तं ण होइ वत्तव्वं । हासेण भक्खियं कि विसं न मारेइ पाणिगणं ।१०५६ । ताहं भणामि तुन्भे वज्जयव्वं खु सव्वहा अलियं । तं जइ वि वज्जयंता कुगई विविज्जिया ननं ।१०५७। अलियपयंपणसंपण्णपावपब्भारभारिया संता । जीवा पडंति नरए जले जहा लोहमयपिंडो ।१०५८। सच्चवरवयणमंताभिमंतियं न य विसंपि पभवेइ । वीरेहि सच्चवयणेण साविओ दहइ न सिही वि ।१०५९। १ गीयतूररवसवण सुहएसु (संवे. पृ. ४३४)