________________
૨૯
અને એ જ પ્રમાણે વર્તન કરતો પણ થાઉં એવો આત્મવિશ્વાસ દઢ થાય ત્યારે
વાત.”
આમ ઈન્કાર કર્યા જેવી વાતને વર્ષો થયાં. પછી મુનિશ્રીનું સને ૧૯૪૭નું ચાતુર્માસ સાણંદમાં હતું. અને ચાતુર્માસ આખો સાડા પાંચ મહિનાનો ચિંતન અને કાર્યશિબિર ત્યારે રાખ્યો હતો. તેમાં પૂરો સમય કેટલાંક ભાઈઓ બહેનો શિબિરાર્થી તરીકે રહ્યાં હતાં. મીરાંબહેન પણ એમાનાં એક હતાં. આ ચોમાસા દરમિયાન સારી પેઠે ચર્ચાવિચારણા કસોટી અને ચકાસણી પછી સહપ્રવાસી તરીકે મીરાંબહેન મુનિશ્રી સાથે વિહારમાં રહે તેમાં મુનિશ્રીએ સંમતિ આપી. એમાં એક સમજણ સ્પષ્ટ હતી કે, શ્રી મણિભાઈ પટેલ તો સહપ્રવાસી હતા જ. મુનિશ્રી વિહારમાં મીરાંબહેન સાથે હોય ત્યારે તે અથવા બીજા કોઈ પણ ભાઈ વિહારમાં સહપ્રવાસ કરતા હોવા જોઈએ. મતલબ જો સહપ્રવાસમાં એક બહેન હોય તો ત્રણ જણ જે પિકી મુનિશ્રી સિવાય એક પુરુષ સાથે હોય એ અનિવાર્ય ગણાયું.
જૈન સાધુ તરીકે નારીજાતિનો સ્પર્શ ત્યાગ તો હતો જ. બીજી પણ એક મર્યાદા હતી. રાત્રિનિવાસ હોય ત્યાં એક જ મકાનમાં મુનિશ્રીના રાત્રિનિવાસ સાથે સ્ત્રીનિવાસ ન હોવો જોઈએ.
ભાવ જગતની સાથે આમ સ્થૂળ રીતે પણ કેટલીક મર્યાદાઓના પાલન સહિત મીરાંબહેને મુનિશ્રીના વિહારમાં સાથે પ્રવાસ કરવાનું રાખ્યું.
અને જૈન સમાજમાં ભારે ટીકાઓ, ઉહાપોહ, વિરોધ અને આક્ષેપો પણ થવા લાગ્યા. જૈન સાધુજીવનની ચાલુ પરંપરા અને રૂઢિગત ક્રિયાકાંડોમાં કેટલાક ફેરફારો સને ૧૯૩૭માં મુનિશ્રીએ કર્યા જ હતા. પરિણામે જૈન સંપ્રદાયે તેમને સંઘ બહાર મૂક્યા જ હતા. દશ વર્ષ પછી આમ નારીજાતિને પ્રવાસમાં સાથે રાખવાથી જૈન સાધુને ન કલ્પે તેવું વર્તન મુનિશ્રીએ કર્યું છે એમ સમજીને કેટલાક જૈનો તો કહેવા લાગ્યા કે “જૈન સાધુનાં ઓળખચિહ્નો રજોહરણ, મુહપત્તી, વગેરે મુનિશ્રી પાસેથી પાછાં લઈ લેવાં જોઈએ. પાછા ન આપે તો ખેંચી લેવાં જોઈએ.” પાછા ખેંચી લેવાની હદે તો કોઈ ન ગયું. પણ કોઈ કોઈ પાછાં સોંપી દો એમ કહેતાં ત્યારે મુનિશ્રી જવાબ દેતા “જૈન સાધુ જીવનની સમાચરીના મૂળભૂત નિયમોનું પાલન હું કરું છું. મને આ સાધુજીવ મારો સાધનામાં ઉપયોગી લાગે છે માટે તેનો ત્યાગ કરવો જરૂરી નથી લાગ્યું. મુહપત્તી કે રજોહરણ જેવાં ઉપકરણ તો ઓળખ માટેનાં અને અહિસક વહેવારનાં પ્રત ક
સંત સમાગમનાં સંભારણાં
