________________
| ૨૧ સાથીની ભૂલ નિવારવા અને
તેને જોવાનો માર્ગ કચ્છ જિલ્લા પંચાયતમાં વિસ્તરણ અધિકારીની કાયમી પેન્શનેબલ સરવસ, નામ હરજીવનભાઈ મહેતા. સંતબાલજી મહારાજના પરિચય પછી ચાલુ સરવીસે વહેલાસર નિવૃત્ત થઈ મહાવીરનગર આંતરરાષ્ટ્રીય કેન્દ્રમાં ચિંચણી રહેવા આવી ગયા. મુનિશ્રી ગોચરી પાણી લેવા જાય ત્યારે સાથે જવું, ટપાલો લખવી, લખાણોની નકલ કરવી, ટપાલ નાખવા જવું, વાતો કરવી – એમ સંત સમાગમ થયા કરતો.
એક દિવસની વાત છે. મુનિશ્રીએ ટપાલ નાખવા આપી તેમાં કવર પણ હતું. હરજીવનભાઈએ એને હાથમાં લઈ વજનનો અંદાજ બાંધ્યો. તો એક કવરનું વધુ વજન લાગતાં વધારાની ટિકિટ ચોડી. મુનિશ્રીને ખબર કે, પોતાની લેટરબુકનાં ચાર પાનાં સુધી વધારાની ટિકિટ લગાવવી પડતી નથી. અને કવરમાં ચાર પાનાથી વધુ લખાયેલ પત્ર નથી એટલે મુનિશ્રીએ હરજીવનભાઈને ટિકિટ ચોડતા જોઈ સૂચવ્યું કે, “વજન કરી જો જો.” હરજીવનભાઈએ જવાબમાં કહ્યું કે, “સારુ” પણ ટિકિટ તો વગર વજન કર્યું વજન વધુ છે એમ સમજીને ચોડી જ દીધી હતી. અને મનમાં વિચાર્યું કે “મુનિશ્રીએ સૂચન કર્યું છે. મેં હા પણ પાડી છે. પણ હવે જો ટિકિટ ચોડી જ દીધી છે તો ભલે ચોડેલી જ રહી. અંદાજ તો છે જ કે વજન વધુ છે, પછી વજન કરવું અને નિયત ધોરણ કરતાં, વધુ વજન ન હોય તો ચોડેલી ટિકિટ ઉખાડવી એ બધી ઝંઝટમાં ક્યાં પડવું ?” એટલે નાનો કાંટો કેન્દ્રમાં હતો છતાં એમણે એ કવરનું વજન ન કર્યું અને ટપાલો ભેગું એ કવર પણ પોસ્ટના ડબામાં નાખવા કેન્દ્રના સેવક છગનભાઈને બધી ટપાલ સાથે નાખવા આપી દીધું. મુનિશ્રીના ધ્યાનમાં સહેજે નજર સામે બનેલી આ હકીકત આવે એ સ્વાભાવિક હતું. હરજીવનભાઈને તો આ બાબતનો કંઈ ખ્યાલ જ નહિ હતો.
બીજે દિવસે સવારે ગોચરી લેવા જતી વખતે હરજીવનભાઈ તો તૈયાર થઈ મુનિશ્રીની સાથે જવા આવી ગયા. પણ મુનિશ્રીએ કહ્યું કે, “આજે ગોચરી લેવાની નથી.” હરજીવનભાઈએ કારણ પૂછ્યું તો મારી આછું હસ્યા. પણ કોઈ કારણે કહ્યું નહીં. એટલે હરજીવનભાઈએ કારણ જાણવા આગ્રહ રાખ્યો, એટલે મુનિશ્રીએ કહ્યું :
સંત સમાગમનાં સંભારણાં
