________________
o
અમે કાગળ ઉપર ક્યો ખેડૂત કેટલા ઘઉં આપશે એની યાદી કરવા માંડી. કોઈએ પચ્ચીસ મણ તો કોઈએ ૨૦૦ મણ ગામે ગામ નોંધ શરૂ થઈ.
બીજા દિવસે દાદાએ અમને કહ્યું : “હવે હું બનાસકાંઠા જાઉં છું. ત્યાં કલેકટર અને મામલતદારને મળીને ગામે ગામ લગાવી લોન આપવાની અને હારીજ સ્ટેશનેથી ગામડે ગામડે ઘઉં પહોંચાડવાની વ્યવસ્થા પણ કરાવવી પડશે અહીંનું તમે પતાવજો.”
ફલજીભાઈએ દાદાને કહ્યું : “પણ દાદા ! ખેડૂતોને સમજાવવામાં તમે સાથે હોવ તો ફેર પડે.”
રાસવાળા આશાભાઈ ગઈ કાલથી મૂંગા મૂંગા આ બધું જોઈ રહ્યા હતા. તેમણે ફલજીભાઈ ને કહ્યું : “તમે એકે હજારા છો કોઈની જરૂર નથી. મને શ્રદ્ધા છે કે ભાલમાંથી જ બધું બિયારણ મળી રહેશે.”
આમ કહીને દાદા અને આશાભાઈ પાછા ગયા. ને બીજે દિવસે બીજા ગામડાઓમાં જતાં પહેલાં ધોળકા અને ધંધૂકા તાલુકાના મામલતદારોને અમે મળ્યા. કલેકટરની સૂચના એમના પર આવી ગઈ હતી પણ એ તો જાણે સાવ નફકરા હતા. એમને તો આ રીતે ખેડૂતો ઘઉં આપે અને આ બધી વ્યવસ્થા કરવાની આવે એવી કશી કલ્પના જ આવી શકતી ન હતી. પણ કલેકટરનો હુકમ હતો અને અમે વાતો કરી એટલે ઘઉંનાં ખરીદ કેન્દ્રો અને બીજી ખેડૂત મંડળની સૂચના પ્રમાણે ગોઠવવામાં આવશે, એવું ઉપરછલ્લું આશ્વાસન તો એમણે આપ્યું.
- અમે પાંચેક દિવસમાં ચાલીસથી પચાસ ગામોમાં ફરી વળ્યા. પત્રિકાઓ તો આ પહેલાં ગામેગામ મોકલાવી દીધી હતી. પ્રચાર ઘણો સારો થયો. એક હવા ઊભી થઈ ગઈ. બિયારણની વાત ખેડૂતને માટે નવું જીવન આપવા જેવી વાત હતી. એ માટે બહુ સમજાવવાની જરૂર ન પડી. ગામે ગામથી ઘણો સારો જથ્થો નોંધાવવામાં આવ્યો. કોઈ ગામમાંથી ૫૦૦ મણ તો કોઈ ગામમાંથી પ000/- મણ પણ નોંધાયા. તાલુકા મામલતદારને અમે ક્યાં ક્યાં ખરીદ કેન્દ્રો કરવા તેની યાદી આપી અને તોલ કરવાની, ટ્રકોમાં માલ સ્ટેશને પહોંચાડવાની તેમ જ તરત પૈસા ચૂકવવાની વાત કરી. તાલુકા અધિકારીઓ તો આશ્ચર્ય પામ્યા, આટલા બધા ઘઉં સરકારી બાંધેલા ભાવથી મળે એવું એમના માન્યામાં જ આવતું ન હતું. પરંતુ પછી એમણે પણ ભારે ઝડપથી વ્યવસ્થા ગોઠવી અને
સંત સમાગમનાં સંભારણાં
