________________
તનની દુવિધાઓનું મટી જવું... આપણે એને કહીશું સાધકના ચહેરા પર ઊભરી આવેલી પ્રભુમાર્ગ પર ચાલવાની નિશ્ચયાત્મકતા, સાધનામાર્ગ પર ચાલવાનો અપ્રતીમ ઉત્સાહ.
મનનું સમર્પણ.
તનનો થનગનાટ.
ઉત્તરાધ્યયન સૂત્રમાં આ વાતને ભાવઋજુતા અને કાયઋજુતા જેવા મઝાના શબ્દોથી કહેવાઈ છે. ભાવોના આર્જવને સંબંધ છે શરીર પર ઊઠી આવતી, ચહેરા પર ઊભરી આવતી મૃદુ રેખાઓ સાથે.
એટલે જ, સામે ઊભેલ વ્યક્તિની ઋજુતાનો પડઘો એનું શરીર, અજાણ- પણે પણ, પાડતું હોય છે. મર્મી સાધકો એ ઋજુતાને ‘વાંચી’ શકે છે.
આ દુવિધાઓનું મટી જવું, ભીતરી જ્યોતિનું પ્રકટી જવું અને આનન્દઘનનું મળી જવું.
હા, તમે આનન્દઘન જ છો ને !
તમારી એ આનન્દઘનતાનું પ્રકટીકરણ હાથવહેંતમાં જ છે.
આ પૃષ્ઠભૂ પર કડી ખોલીએ : ‘જગ જાણે ઉન્મત્ત ઓ, ઓ જાણે જગ અંધ; જ્ઞાનીકું જગમેં રહ્યો, યું નહિ કોઈ સંબંધ ’
બહાર જ જેની દૃષ્ટિ સ્થિર છે એવા વ્યક્તિત્વને જ્ઞાનિપુરુષ કેવા લાગે ? ઉન્મત્ત જેવા. કારણ કે જ્ઞાનિપુરુષને જેના દ્વારા જોઈ શકાય એ દૃષ્ટિ જ એની પાસે નથી ને !
સમાધિ શતક
/**
