________________
અનુભૂતિની સુગંધથી મઘમઘતાં પુષ્પોની આ વાત છે. પરમના પ્રદેશની યાત્રા થાય માત્ર અનુભૂતિ-ભીગા શબ્દોને સથવારે.
સંત દરિયાએ એક સરસ રૂપક આપ્યું છે. પહેલાના યુગમાં નગરનો દરવાજો તોડવા માટે આ યુક્તિ વપરાતી હતી : હાથી પોતાના દંતૂસળને દરવાજા જોડે ભેરવે અને પછી પોતાનું સમગ્ર બળ લગાવે. દરવાજો હચમચી ઊઠે, તૂટી જાય.
હાથીના દાંત દરવાજાને અડે અને દ્વાર કડડભૂસ થઈને પડી જાય, પણ માણસ માત્ર હાથીદાંતને (મરેલ હાથીના દાંતને) પોતાના હાથમાં રાખી દરવાજાને અડકાડે તો શું થાય ? ‘દંત ગ્રહે હસ્તિ બિના, પોલ ન તૂટે કોય...' કારણ કે દાંતની પાછળ જે હાથીની શક્તિ હતી, તે અત્યારે ક્યાં છે ?
એમ, શબ્દની પાછળ સદ્ગુરુની શક્તિ છે. એટલે જ, આપણી પરંપરામાં બહુશ્રુત શબ્દ વપરાયો છે વિદ્વાન માટે. એવો વિદ્વાન, જેણે ગુરુચરણોમાં રહીને ખૂબ સાંભળ્યું છે.
દ્વિપાઠી કે ત્રિપાઠી શબ્દની પાછળ પણ પડ્ ધાતુ છે; જેણે ગુરુચરણોમાં બેસીને અધ્યયન કર્યું છે, તો પાઠી. બે વાર અધ્યયન - પાઠ કર્યો હોય તો દ્વિપાઠી: ત્રણ વાર કરેલ હોય તો ત્રિપાઠી.
પરમપાવન આચારાંગજીનાં મધુર સૂત્રોને કોઈ અનુભવી ગુરુ ખોલે છે ત્યારે ઓચ્છવ થઈ રહે છે.
એકવાર શંખેશ્વર મહાતીર્થમાં પૂજ્યપાદ જંબૂવિજયજી મહારાજ સાહેબને આચારાંગજી ૫૨ વાચના આપતાં સાંભળેલા. તેઓ જ્યારે બોલતા
સમાધિ શતક
૧૦૭
| 19
