________________
સાધના સદ્ગુરુની શરતે જ થઈ શકે આ વાતની મિલારેપાને જાણ હતી. એણે એ વાત સ્વીકારી. સવારે પથ્થરો તોડવા માટે તે જાય. સાંજ ઢળતાં ગાડું ભરીને પથ્થર લઈ પાછો ફરે... સાંજે પણ ગુરુ પાસે જાય. ગુરુ એના ચહેરાને જોઈને કહે : સવારે મળજે. સવારે આવે એટલે કહે : હજુ પથ્થર તોડવાના છે.
સાતમી સાંજે મિલારેપા ગાડામાં પથ્થર ભરી આશ્રમ ભણી આવી રહ્યો છે ત્યારે એને થયું કે ગુરુદેવ આ શું કરી રહ્યા છે ?
અને અચાનક પ્રકાશ સાંપડ્યો. તેને ખ્યાલ આવ્યો કે ગુરુ પથ્થરો તોડાવતા નહોતા, તેઓ પોતાને તોડી રહ્યા હતા. અને એને પોતાનો અહંકાર ખટક્યો. અહંકાર શિથિલ થયો. તે ગુરુ પાસે આવ્યો. ગુરુએ એને જોઈને કહ્યું : ચાલ, અત્યારે જ તને સાધનાદીક્ષા આપી દઉં !
મિલારેપા દીક્ષિત થઈ ગયો.
અહંકારની શિથિલતાની પૃષ્ઠભૂ પર ગુરુએ તેને દીક્ષા આપી.
આ પૃષ્ઠભૂ પર કડીને મમળાવીએ : ‘અહંકાર પરમેં ધરત, ન લહે નિજ ગુણગંધ’... પરમાં, શરીર આદિમાં હુંપણાની બુદ્ધિ છે, ત્યાં સુધી ચૈતન્યયાત્રા શરૂ જ ક્યાં થશે ? અને ભીતરી યાત્રા શરૂ જ ન થાય તો પોતાના ગુણોની સુગંધ ક્યાંથી મળવાની ?
આપણે અનામ અનુભવ – નેઈમલેસ એક્સપીરિયન્સ – છીએ અને છતાં નામમાં કેવા બંધાઈ ગયા છીએ !
નામ તો વ્યવસ્થા માટેની વસ્તુ છે. અબજો માણસોથી છલકાતી દુનિયામાં બાહ્ય વ્યવહાર ચલાવવા માટે નામ આપવું જોઈએ. (હૉસ્પિટલોમાં નામને
સમાધિ શતક
| ૧૪૦
