________________
સન્દર્ભમાં અહીં રજનું ગજ થાય છે કે શૂન્યમાંથી પૂર્ણનો વૈભવ (?) પ્રગટે છે એની ખબર જ નથી પડતી. અને મારો વહેમ તો પાછો એવો કે આ હોઠોમાંથી બહાર આવે તે નકરી સચ્ચાઈ જ હોય !
પ્રભુ ! આ આપબડાઈ વર્ણવવાનો થાક મને ન આપો ? જોકે, તમે તો બધું જ આપ્યું છે; પણ મેં તે ઝીણું ક્યાં છે ? પ્રભુ ! આપના વરદાનને ઝીલવાનું બળ આપો ને !
મારું આ મસ્તક... જેમાં અહંકાર ઠાંસી ઠાંસીને ભરેલો છે. ઘણીવાર હસવું આવે : કઈ મૂડી પર મારું આ અભિમાન ! જેના પર મેં ‘હું’નો આખો મહેલ રચી કાઢ્યો છે. ગંદું શરીર અને ગંદકીથી - રાગ, દ્વેષ, ઇર્ષાથી - ઊભરાતું મન; આ બેના પાયા પર મેં ખ્યાલોનો મહેલ ચણી નાખ્યો...
ચણી તો નાખ્યો, પણ... હવાનો જોરદાર ઝપાટો આવે તોય ડર લાગે કે આ મહેલ ઊથલી તો નહિ પડે ને ! માન્યું હતું કે પોતે સરસ બોલેલ છે. બધા પ૨ સરસ અસર પડી હશે. એ ખ્યાલોના મહેલમાં ઝૂલવાનું શરૂ કર્યું હોય અને એક મિત્ર આવે ને કહે ઃ આજે તમે શું બોલી ગયા ? વિષયનું માથું, પગ કંઈ જ ન મળે. ખાલી જાણે સમય પૂરો કરવા બોલતા હો તેમ બોલી ગયા. સાવ ફિક્કું, નીરસ ભાષણ... બીજા મિત્રે પણ આ વાતને ટેકો આપ્યો. પરિણામ ? પેલો મહેલ ભોંય-ભેગો !
:
મસ્તકમાં છે આવું અભિમાન. તોય મને વહેમ છે કે એમાં સમર્પિતતા
ભરેલી છે !
સમાધિ શતક
૧૫૭
