________________
તિરસ્કારથી ઊભરાતી આંખો, આપ બડાઈમાં મશગૂલ વાણી અને અભિમાનથી ભરેલું હૃદય... પ્રભુ ! તારા માર્ગ પર હું શી રીતે આવું ? ભક્તિયોગાચાર્ય માનવિજય મહારાજ એટલે જ પૂછે છેઃ ‘ક્યું કર ભક્તિ કરું પ્રભુ ! તેરી ?' પ્રભુ ! હું તારી ભક્તિ શી રીતે કરું ?
હું તો કંઈ ન કરી શકું. પ્રભુ ! તું કંઈક કરે તો થાય. હું તારે શરણે
યાદ આવે છે પેલા સંત. રોજ પ્રાર્થના વખતે તેઓ કહેતા : પ્રભુ ! મારા પેલા અપરાધને તું માફ કરજે !
એકવાર પટ્ટશિષ્યે પૂછ્યું : આપ કયા અપરાધ માટે માફી માંગો છો, તે હું જાણી શકું ? સંતે કહ્યું તે પટ્ટશિષ્યના જ નહિ, આપણાય હૃદયના તાર રણઝણાવી દે તેવું છે. બનેલું એવું કે પૂર્વાશ્રમમાં સંત ગૃહસ્થ રૂપે દુકાન ચલાવતા હતા. બપોરનો સમય. એક જણે કહ્યું : તમારે ઘરે આગ લાગી છે. દોડો ! દુકાનને ખુલ્લી મૂકી, બાજુના વેપારીને ભળાવી તેઓ દોડે છે ઘર ભણી. રસ્તામાં એક માણસ મળ્યો. તે આમને દોડતાં જોઈ સમજી ગયો ને તેણે કહ્યું ઃ તમારા ઘર સુધી આગ પહોંચે એ પહેલાં આજુબાજુવાળાઓએ આગ બુઝાવી દીધી છે. તમારા પડોશીનું ઘર સળગી ગયું છે, પણ તમારું ઘર સુરક્ષિત છે. ચિત્તા ન કરશો.
વેપારી ખુશ થાય છે. જોકે, એની ખુશી એક જ મિનિટ ટકે છે. ‘અરે, મારું ઘર બચી ગયું, પણ પડોશીનું ઘર બળી ગયું.. ને એમાં હું ખુશ થયો ? કેટલો મોટો પ્રભુનો અપરાધ મેં કર્યો.'
વર્ષો વીતી ગયા આ ઘટનાને. સંત એ ઘટનાને ભૂલી શક્યા નથી. આ ઘટના પછી તેઓ સંન્યાસી બન્યા. અને રોજ પ્રભુને કહેતા : પ્રભુ ! મારા એ અપરાધને માફ કરજો !
સમાધિ શતક
૧૫૮
/1'
