________________
યાદ આવે પરમપાવન શ્રી આચારાંગજીનું એક સૂત્ર : સ વસ્તુ પંથે, સ વસ્તુ મોઠે, સ હતુ મારે, પક્ષ હતુ રિવ્... આ ક્રોધ વગેરે જ ગાંઠ છે, એ જ અજ્ઞાન છે, એ જ મૃત્યુ છે અને એ જ નરક છે.
:
આ સૂત્રને વાંચતાં પ્રભુની કરુણા મને કઈ રીતે સ્પર્શેલી તેની વાત કરું. હું ભાવવિભોર બનેલો આ સૂત્ર વાંચતાં. એ ભાવવિભોર દશામાં એક રૂપક સ્મરી આવ્યું : ગામડું ગામ. માતાને પાણી ભરવા કૂવે જવું છે. ઘરમાં નાનું બાળ છે, ભાંખોડિયાં ભરતું. એને રમકડાં વગેરે આપી મા પાણી ભરવા ગઈ. જ્યારે ડેલી ખોલીને ઘરમાં પગ મૂકે છે ત્યાં જ એ ચોંકી ઊઠે છે. રસોડામાં ચૂલો સળગી રહ્યો છે. એના પ્રકાશથી બાળકની ભોળી આંખોમાં કુતૂહલ પ્રગટ્યું. એ ચૂલા તરફ ભાંખોડિયાં ભરતું સરકી રહ્યું છે...
મા પાણીના ઘડાને ફેંકીને સીધી બાળક પાસે આવે છે, ચૂલાની બિલકુલ નજીક પહોંચી ગયેલ બાળકના હાથને પકડી એને પોતાની બાજુ ખેંચી લે છે. એના મુખમાંથી શબ્દો નીકળે છે ઃ નહિ, મારા લાલ ! તારે ત્યાં જવાનું નથી...
આ જ લયમાં પ્રભુના આ પ્યારા શબ્દો મને સંભળાયેલા. વિભાવમાં જવાની ક્ષણ આવી હોય અને આ સૂત્ર યાદ આવી જાય તો... ! એ પ્યારી શબ્દમાતા, પ્રભુમાતા આ બાળકને દુર્ગતિની આગમાં પડતી બચાવી લે.
તિબેટની એક લોકકથા છે.
એક સૈનિક જંગલમાં થઈને આગળ વધી રહ્યો છે. જંગલમાં જ ધર્મગુરુનો આશ્રમ આવતો’તો. સૈનિકને થયું : ચાલો, ગુરુજીને પ્રણામ કરતો જાઉં...
સમાધિ શતક
/ 1૬૫
