________________
પ્રભુનો સ્પર્શ...
કો’કે કંઈક કહ્યું. તમને ગુસ્સો આવે એવું થઈ જાય અને ત્યાં જ પ્રભુનું વચન યાદ આવી જાય તો... ? ‘વસમેળ દળે ોહં...' [તું ક્ષમાથી ક્રોધનો સામનો કર...] જેવું વાક્ય સ્મૃતિપથમાં આવે. ક્રોધ છૂ થઈ જાય. આ ક્ષમાભાવનો સ્પર્શ એ પ્રભુનો જ સ્પર્શ હતો ને !
વિનોબાજી એક જગ્યાએ ગયેલા. ત્યાં એક મન્દિરમાં હરિજનોને દર્શનાર્થે લઈ જવાના હતા. વિનોબાજીએ આયોજકોને પૂછ્યું કે મન્દિરના ટ્રસ્ટીઓની આમાં સમ્મતિ છે કે કેમ. ટ્રસ્ટીઓની સમ્મતિ છે, તેમ તેમને કહેવાયું. એક-બે ટ્રસ્ટીઓ સહમત હતા પણ ખરા.
હરિજનો સમૂહમાં દર્શનાર્થે ચાલ્યા. વિનોબાજી આગળ હતા. જે ટ્રસ્ટીઓને આ ગમેલું નહિ, તેમણે ગુંડાઓને રાખેલા. તેઓ સરઘસ મંદિર નજીક આવતા લાકડીઓ લઈ તૂટી પડ્યા. વિનોબાજીના કાન પાસે જો૨થી લાકડી વાગી. તમ્મર આવી ગયા. તેમને ઊંચકીને આશ્રમે લઈ જવાયા.
પાછળથી વિનોબાજીએ કહેલું કે પ્રભુની કેવી દયા ! હું જતો હતો પ્રભુના દર્શન માટે અને પ્રભુએ મને સ્પર્શ આપ્યો.
ગુંડાની લાકડી વાગી એ વખતે આવેલ ક્ષમાભાવ પ્રભુનો સ્પર્શ જ હતો ને ! અલબત્ત, ગુંડાની લાકડી એ તો આપણી ભાષાનો શબ્દ થયો. પરમની દુનિયામાં તો શેતાન કોઈ છે જ નહિ. અને લાકડી ને પ્રસાદી એક જ છે !
સમાધિ શતક ८८
