________________
આત્માનુભૂતિમાં ડૂબેલ સાધક એવો તો ભીતર ઊતરી ગયો છે કે એ ક્ષણોમાં એને શબ્દો - બોલવાની પ્રક્રિયા - અવરોધક લાગશે.
ક્યાં ભીતરી, નિર્વિચાર મૌનની દુનિયા; ક્યાં આ વૈખરીની - શબ્દાળુતાની દુનિયા ?
ગુપ્તિ એટલે અકંપદશા. અને આ જ અકંપદશાની વાત પૂ. આનંદઘન મહારાજે અભય શબ્દ દ્વારા કહી. ભય એટલે પરિણામોની ચંચળતા. અભય એટલે પરિણામોની સ્થિરતા.
આ જ વાત મહોપાધ્યાયજી આ કડીમાં ગૂંથી લાવ્યા છે : ‘ભારે ભય પદ સો હિ હૈ, જિહાં જડકો વિશ્વાસ...' ભય એટલે મનમાં થતાં રતિ- અરતિનાં પ્રકંપનો. પણ એ પ્રકંપનો થાય છે કેમ ? પુદ્ગલસૃષ્ટિ પર વિશ્વાસ છે માટે.
રોટલી-શાક સાધકના દેહને જોઈશે. સાધક એ લેશે પણ ખરો. પણ એ રોટલી-શાક ખાવાથી સુખ મળે આવો કોઈ વિશ્વાસ એને નથી. શરીર- રૂપી પુદ્ગલને આહારરૂપી પુદ્ગલ વગર નથી ચાલતું તો આપી પણ દેવાય. પણ એ પદાર્થો પર સાધકને કોઈ વિશ્વાસ, આસ્થા નથી.
આ જ પદાર્થો જોઈએ એવું પણ નથી. રોટલીને બદલે રોટલો હોય, ખીચડી હોય; ગમે તે હોય...
પણ, મને તો આ જ વસ્તુ જોઈએ. સવારે ચા જોઈએ જ... અને એ ન મળે તો... ? શરીરમાં પણ પ્રકંપનો. મનમાં પણ અરતિભાવનાં અણગમાનાં પ્રકંપનો.
સમાધિ શતક
|ur
