________________
કંઈ સમજાતું નહિ. ચોમાસુ સાથે રહેવાનું મન થયું. મારો ભત્રીજો સાથે હતો. એક તો સંત સાથે રહેવાનું સદ્ભાગ્ય મળ્યું. બીજો વિચાર સારું સારું ખાવાનું મળશે એવો આવ્યો. મારા બાપુ આવ્યા, કહે, હાલ ઘરે ! ' મેં કહ્યું : નથી આવવું. મારે દીક્ષા લેવી છે.
હાલ, હાલ દીક્ષાવાળા !' એમ કહીને બાવડું પકડ્યું, મને પકડે, ત્યારે તે ભત્રીજો દોડી જાય ને એને પકડે ત્યારે હું દોડી જાઉં. આમ પકડીને મને ઘેર લાવ્યો. આવા મારા મનના ભાવ હતા. પૂર્વના સંસ્કાર હશે. કંઈ સમજાય નહિ, પણ ત્યાગ કરવાનું ગમે માતા-પિતા તો હું દસ વરસનો થયો ત્યાં ગુજરી ગયાં. ભાવનગરમાં સાધુઓની પાસે જાઉં. સાંભળવાનું બહુ ગમે. બીજું કંઈ કામ સૂઝે નહિ, વ્યવહારમાં પડું એટલે ભૂલું પણ પાછો સાંભળવા જાઉં. મનમાં જિજ્ઞાસા બહુ. હવે ક્યાં જાઉં ? શું કરું ? એવામાં એક નિમિત્ત મળી ગયું. મેં વિચાર કર્યો. પચ્ચખાણ લઈ લઉં પણ ભાઈસાબ એમ નહિ. જંગલમાં રહીએ. “આવતી કાલે બ્રહ્મચર્યના પચખાણ દેજો.” “પણ તારી સગાઈ થઈ છે ને ?' “કંઈ વાંધો નહિ, તમ તમારે દેજોને !' તે વખતે મને નાગર કહેતા. ઊભો થયો. પ્રતિજ્ઞા આપી પછી તો બીજા રોવા લાગ્યાં. મેં પચખાણ લીધાં. એટલે માન્યું કે છૂટ્યો. લીંબડીમાં ઉમેશચંદ્રજી મહારાજ ત્યાં ને ત્યાં રહે. લોકો એને માટે બહુ સારું ના બોલે તેવીસ વરસની મારી ઉંમર હતી. મેં વિચાર્યું, પહેલાં કોઈ સારો સાધુ શોધી કાઢું. પછી સુદામડા જ્યાં સગાઈ થઈ હતી ત્યાં સગાઈ ફોક કરી આવું. ગુરુ થવા તો ઘણા તૈયાર થયા. પણ જ્યાં નિશ્ચિત હોય ત્યાં જ થાય છે. ત્યાં એક શ્રાવક મળ્યો. કહ્યું કચ્છમાં એક સાધુ છે. બહુ વિદ્વાન છે. સર્ટિફિકેટ લઈને ગયો. ત્યાં દેવચંદ્રજી મહારાજ મળ્યા. નાના નાના શિષ્યો હતા. મને એ બહુ ગમ્યા.
ભાવનગ૨ ઉમેદચંદ્ર મહારાજને વચન આપેલું ત્યાં કાગળ લખી નાખ્યો. બાર માસ અભ્યાસ કર્યો.
તે વખતે જ્ઞાન નહોતું, પણ અંધશ્રદ્ધાથી બધા કરતા તેમ કરતો. વ્રતો, નિયમો કરતો, તાપમાં સૂઈ રહેવું, ઉપવાસ કરવા, વગેરે કરતો. તે વખતા લોંચનો સમય હતો. મને મન થયું. એક જણને કહ્યું, ચિપિયાથી ફાવે, હાથથી ના ફાવે, મેં કહ્યું, ભલે એમ કરો. બે જણ આવો. એક સાધુતાની પગદંડી
૧૦૧
