________________
તા. ૨૪-૧૨-૧૯૫૨ -
ગુજરવદી
રાજસીતાપુરથી નીકળી દેવચરાડી ગામમાં થોડું રોકાયા અને ગુજરવદી આવ્યા. અંતર સાડાસાત માઈલ હશે. ઉતારો દરબારી ઉતારે રાખ્યો. સાંજના હિરજનવાસની મુલાકાત લીધી. નિશાળમાં ગામલોકોના વિરુદ્ધના કારણે હિરજન બાળકો આવતા નથી. બાળકો તો આખી નિશાળ ભરાય એટલાં હતાં. ભણવાની ઇચ્છા પણ હતી. છતાં ગામ સ્વામીનારાયણ સંપ્રદાયનું હોવાથી વિરોધ કરતા હતા. મહારાજશ્રીએ તેમને હિંમત રાખી ભણવાનો આગ્રહ કર્યો. ગામને પણ રાત્રિસભામાં હરિજનના પ્રશ્ન વિષે ઠીક ઠીક કહ્યું. કેટલાક જુવાનીયા ચાલ્યા પણ ગયા છતાં મહારાજશ્રીએ આ પ્રશ્ન ઉપર ખૂબ ભાર મૂક્યો. અહી ૧૨ વીઘા ભૂદાન મળ્યું.
તા. ૨૫-૧૨-૧૯૫૨ : ધોળી
ગુજરવદીથી નીકળી ધોળી આવ્યા. અંતર છ માઈલ હશે. રસ્તો પથરાળ અને કાંકરાવાળો હતો. ઉતારો એક વેપારીને ત્યાં રાખ્યો હતો. મહારાજશ્રીને શ્રમને લીધે ગળું બેસી ગયું હતું. પણ દુલેરાય માટલીયા આવ્યા હતા. તેમણે સભામાં પ્રવચન કર્યું.
અહીં ૨૩ વીઘા ભૂદાન થયું.
૧૯૫૩
(ખેડૂત તાલીમ વર્ગ)
તા. ૨૬ થી ૫-૧-૧૯૫૩ : જસાપર ધોળીથી નીકળી લાખાજીનું ગામ (બેચડા) થોડો વખત રોકાઈને જસાપર આવ્યા. અંતર સાત માઈલ હશે. અહીં નવ દિવસનો એક તાલીમવર્ગ રાખ્યો હતો. ૫૦ જેટલાં ભાઈ બહેનો આવ્યાં હતાં. સંચાલન દુલેરાય માટલિયાનું હતું. ગામમાં સુંદર સફાઈ, ઉતારામાં વ્યાખાનોની વ્યવસ્થા રાખવામાં આવી હતી. ગામ એકસંપી હતું. વર્ગની વ્યવસ્થા અહીં સેવા કાર્ય માટે બેઠેલા કાંતિભાઈ બેચરદાસ શાહે કરી હતી. તેમણે ખૂબ જ સેવા કરી હતી. વર્ગનો ઉદ્દેશ નીતિમય, ગ્રામસંગઠનનો હતો. વિકાસ ખાતાનો ઝાલાવાડ જિલ્લાનો સ્ટાફ આવ્યો હતો. ૧૮ ભાઈઓ હતા. બાકીના ૨૦ ખેડૂતભાઈઓ હતા. થોડા કાર્યકરો હતા. ધ્રાંગધ્રાથી સાધુતાની પગદંડી
:
૧૨૧
