________________
તા. ૨૮મી રાત્રે સાડા નવે જયાબહેન અને છગનલાલ જોશી આવ્યા. તેમણે કહ્યું, મશાલ સરઘસ આપની પાસે આવે છે. થોડી વારમાં પોકારો કરતું સરઘસ આવ્યું નિવાસ્થાન બહાર રસ્તા પર ઊભું. એક બાઈ બોલી : સંતબાલીયો ક્યાં ગયો ? બહાર આવ “ મહારાજશ્રી બહાર આવ્યા. બે હાથ જોડી ઓટલા પર ઊભા રહ્યા. લોકો દેકારો કરતા રહ્યા. મહારાજશ્રીએ હાથ હલાવી બેસવાની સંજ્ઞા કરી. થોડાં બહેનો ભાઈઓ બેઠાં ત્યાં આગેવાનોએ કહ્યું, “સંતબાલને નથી સાંભળવા, ઊઠો', પાછાં બધાં ઊડ્યાં, તે દરમ્યાન બહેનોમાંથી નિરુબહેન પટેલ જેઓ સામ્યવાદી છે એમણે સૂત્રોચાર કર્યા : હિંસાને લાવે કોણ ? સંતબાલ, સંતબાલ,” જૈનધર્મ લજવે કોણ ? સંતબાલ સંતબાલ. આ દરમ્યાન હોબાળો તો ચાલતો જ હતો. કોઈએ કાંકરા ફેંક્યા, કોઈએ નાના પથ્થર ફેંક્યા, એક વૃદ્ધ જેવા ભાઈએ ધીમે રહીને નીચે હાથ ઘાલી મહારાજશ્રીનું વસ્ત્ર ખેંચ્યું. મહારાજશ્રી આગળ સુમતિભાઈ ઊભા હતા. તેમનું મફલર પણ સાથે આવ્યું. એટલે વસ્ત્ર છોડી દીધું. એક બાજુ જયમલ પરમાર ઊભા હતા. તેમણે કહ્યું : જ્યાં સુધી એક પણ માણસ અહીં હશે ત્યાં સુધી મહારાજશ્રી આમ ઊભા રહેશે. મહારાજશ્રી હાથ ઊંચો કરીને એક આંગળી ઊંચી રાખી ઊભા હતા. મોઢાંમાંથી શાંતિનો જાપ નીકળતો હતો. હાથ થાકતો ત્યારે બીજા હાથે તેને ટેકો આપવા પ્રયત્ન કરતા હતા. લોકો એલફેલ બોલતા હતા. હાથથી ચેનચાળા કરતા હતા. “મહારાજ સીંગલ પાડી દો હવે ગાડી ચાલશે', સરકારનો ખાંધિયો વગેરે બોલ્યા પછી થોડા ડાહ્યા માણસોની આજીજી પછી સરઘસ આગળ ગયું.
મોડી રાત્રે જયહિંદ છાપાવાળા શ્રી જોશી મળવા આવ્યા અને એક લખાણ આ દેખાવો અંગે તેમની પાસે આવેલું તે સંબંધી ખુલાસો પૂક્યો. લખાણમાં સરઘસનો બચાવ જ હતો. મહારાજશ્રીને એ વાંચી ખૂબ દુ:ખ થયું. તેમને ઠપકો આપ્યો કે, આવા સમાચારો લેવાશે તો આપણું શું થશે? પછી કહ્યું, સાચી વાત આપો. તમે ન છાપો તો વાંધો નથી. મહારાજશ્રીને લાગ્યું કે, એની જાહેરાત કરવાની જરૂર નથી. છતાં લખવું હોય તો બનેલા બનાવની વિગત લખવી જોઈએ. અને એમને હિંમત રાખી સાચું લખવા પ્રયત્ન કર્યો આ વખતે અમો બધાં સાથે જ હતા. કાંકરા, પથરા પડતા હતા. ૧૩૨
સાધુતાની પગદંડી
