________________
મતલબ સાધક શુદ્ધ હોવો જોઈએ. લડતમાં અર્જુનની શુદ્ધિ ના થઈ ત્યાં સુધી વાસુદેવે જુદી જુદી દલીલો કર્યા જ કરી. હું ધ્યેયમાં વિશ્વવાત્સલ્યની વાત કરું છું. અને સાધનમાં ત્રણ વાત બ્રહ્મચર્ય, અપરિગ્રહ અને સત્યને મૂકું છું. પણ ત્રીજી વાત જે સાધક છે તેનામાં તાકાત નહિ હોય, તેનો આશય શુદ્ધ નહિ હોય તો સાધ્ય, સાધક નકામાં થઈ જવાનાં એટલે સાધકે ખૂબ ઘડાવું જોઈએ. એક યોગી કહેતા કે મને એક વાક્ય ખૂબ જગાડ્યો. હું ક્યાં છું ? અને પછી શું ? એક મણ શિક્ષણ લેવું તેના કરતાં અધોળ આચરવું વધારે સારું છે. માણસે આચરણ કરવું એ જ મહત્ત્વની વાત છે. તેમાં બળ વાપરવું પડે છે. કેટલાંક પ્રલોભનો છોડવા પડશે. મોહ છોડવો પડશે. પ્રત્યાઘાત સહેવા પડે છે. આ બધું સહન ના થાય તો કરોડો વાતો નકામી છે. માણસ સાત ઉપવાસ કરી શકે છે, પણ ભૂલ કરી હોય તેની માફી માગી શકતો નથી. સૂક્ષ્મ અહંકારને આપણે કાઢીએ અને આચાર બળને વધારીએ.
તા. ૧૬-૫-૧૯પ૩ : આજે વર્ગની બીજી બેઠકમાં મહારાજશ્રીએ જણાવ્યું કે, શાસ્ત્રમાં કહ્યું છે કે, એક ઠેકાણે કેશવને કરેલા નમસ્કાર બધા દેવને પહોંચે છે. ગીતા પણ એ જ વાત કરે છે. માણસ કઈ કક્ષા પર છે તે ભૂમિકા ઉપરથી ભગવાનને ભજી શકે છે. તામસગુણ વધારે હોય તો ઈષ્ટદેવ તેવા કલ્પી શકે છે. બીજો અર્થ એ થયો કે, દુનિયાની માનવજાત ગમે તેટલી ઈશ્વરથી વિમુખ બનવા ચાહે તો પણ ઈશ્વરથી વિમુખ બની શકતી નથી. માણસનું ચેતન તેને નીચે પડવા દેતું નથી. એટલે જ કોઈ મહાન પાપી માટે પણ કોઈ પળ એવી આવી જાય છે કે, ત્યારે તેનો પલટો થઈ આવે છે. જેસલ મહાપાપી અને લૂંટારો હતો. છતાં એનામાં ભગવાન તો બેઠેલા હતા. એ જાગ્યા, અને તેનો હૃદય પલટો થઈ જાય છે.
ગીતામાં કહ્યું છે કે ગમે તેટલો પાપી હોય પણ હૃદયપલટો થાય છે, ત્યારે મહાપાપી, મહાધર્મી થઈ જાય છે. વ્યવહારુ રીતે વિચારીએ તો જગતના પદાર્થો માટે એકાંતિક કહીએ છીએ, કે આ સાચું જ છે. આ ખોટું જ છે. ત્યારે કોઈ વસ્તુ કાયમ સારી રહેતી નથી. એમ કોઈ વસ્તુ કાયમને માટે બૂરી રહેતી નથી. કુદરતે જે રચના કરી છે. એમાં એ ખૂબી સાધુતાની પગદંડી
૧૬૩
