Paumsiri Chariu

Author(s): Dhahil Kavi, Jinvijay
Publisher: Singhi Jain Shastra Shiksha Pith Mumbai

Page 47

२०
पद्मश्रीचरित
कडवक८ हुं तमने धर्मनी (साची) परख कहुं छु. विचार्या विना दीक्षा न ज लो. उत्तम धर्म के जेमां जीवरक्षा होय. उत्तम धर्म ते के जेमां अमुक नियमो (लेवाना) होय. उत्तम धर्म ते के जेमा सत्यभाषण होय. उत्तम धर्म ते, जेमा माया (कपट) न होय. ते ज धर्म जेमा पारका द्रव्यने हरी न लेवाय. ते ज धर्म जेमा बीजाने पीडा न कराय. ते ज धर्म जेमां स्त्रीनो संग न कराय. ते ज धर्म जेमां चारित्र्यनो भंग न थाय. ते ज धर्म जेमा इच्छा मर्यादित होय , जेम रात्रीभोजन, क्रोध अने मान न होय. ते ज धर्म जेमा मोह ने लोभ न होय. ते ज धर्म जेमा इंद्रियोनो निरोध होय. ते ज धर्म जेमा मथ न पीवाय. ते ज धर्म जेमां अकार्य न कराय. ते ज धर्म जेमा मांस न खवाय. ते ज धर्म जेमां विषयोनो अभिलाष न होय. ते ज धर्म जेमां शील कलंक विनानु होय, जेमा कामरूपी हाथी निरंकुश न होय. ते ज धर्म जेमां तस्वोनो विचार होय. ते ज धर्म जेमा मन निर्विकार होय. ते ज धर्म जेमां भाव सारी पेठे विशुद्ध होय. ते ज धर्म जेमां देव तरीके वीतराग होय. जेमा त्रिभुवनना परमेश्वर, मदने जितनारा, मोहना विदारक, जिनेश्वर देवर्नु हमेश ध्यान धरवामां आवे छे, अने अन्यनी हिंसा नथी कराती ते ज धर्म जगतमां इत्तम छे.
कडवक ९ कर्णरूपी अंजलिथी जिनवचननुं पान करो. पांच महाव्रतरूपी रत्नो ग्रहण करो. निर्मळ ज्ञान वडे देहने उजाळो (?). श्रावक धर्मनुं प्रयत्नथी पालन करो." श्री धर्म घोष मुनिवरनी शाश्वत सुखनी खाण रूप वाणी सांभळीने अतिशय पुलकित थयेला अंगवाळा तेओए (धनश्री, धन दत्त अने धनाव हे)प्रणाम करीने ते मुनिवरने कयुं, "हे गुरु, संसारमा पडतां एवा अमारो उद्धार कर, अमने श्रावक धर्म आप." तेणे तेमने सम्यक्त्वना महान गुणथी युक्त पांच अणुव्रत आप्यां. ए व्रत लईने तेओ घणा रोमांचित थयां अने वंदन करीने पोताने घरे गया. धर्मशील एवी ते धनश्री दिवसे दिवसे घणा उत्साहथी धर्मवत पाळवा लागी. ते जिनमंदिरमा महो. स्सव करावती. मुनिवरोने यथेच्छ दान देती. पोतानी सखीओ द्वारा ते तांबूल, फूल, भाभरण अने वस्त्र साधर्मिकोना हाथमां पहोंचाडती. बहेरां, आंधळां, कोंटियां, वामणां, लुठो, दीन, ने दयामणांने ते अनुकंपाथी वस्त्र ने भाभरणनुं दान करती. सुहृद ने सजनोनुं ते मान वधारती. जिनशासनना भक्त ने दृढ सम्यक्त्व वाळा निर्धनोने, निरभिमान ध न श्री गतिमान कल्पलसानी जेम, जे जे कांई वांछे तेने ते यथेच्छ देती.
कडवक १० धनश्रीने दान देती जोईने यशो म ती अने यशोदा खार राखवा लागी. बीकने लीधे तेनी आगळ तो काई बोलती नहीं, (पण) माणसो पासे पाछळथी वात करती, "आ मोटी धर्मशील भने लागणी विनानी अमारी नणंद घर लुटावी दे छे. कारण विना पारकाना हाथ भरे छे......." सेवकनी आगळ आवी वात करी (1). तेना सेवके ते वात धन श्री ने कही. ध न श्री पोताना मनमा विचारवा लागी, "में दररोज मारा हाथे (दान) दीधुं छे. दीन, अनाथ अने बाळ मे भाश्वासन आप्यु छे, मारा भाईओना निष्कंटक राज्यमा में धर्मने काजे कांचनने तृण जेतुं मान्युं छे. पण हवे जेमणे मरजाद छोडी दीधी छे तेवी मारी भोजाईओथी ए सहन थतुं नथी. तेओ मारा गुणमाथी दोष काढे छे, मारी अपकीर्ति करे छे, दुष्ट विचारो करे छे अने भारे पाप बांधे छे. आवे प्रसंगे मारे शुं करवु युक्त छे ? शुं हुं आखं घर ने बधू द्रव्य तजी दउं ? अथवा तो सुंवाळु, मनोहर ने मूल्यवान सीवेलुं वस्त्र जू चोंट्याने कारणे कोण तजी दे? भाईओ मारा हृदयनी इच्छाने पूरनारा अने आज्ञा ऊठावनारा छे, पछी तेमनी बहुओ तद्दन प्रतिकूळ भने निंदाखोर होय तो ये शुं ? चंद्र उगे पछी तारिकाओनुं शुं काम ?