Paumsiri Chariu

Author(s): Dhahil Kavi, Jinvijay
Publisher: Singhi Jain Shastra Shiksha Pith Mumbai

Page 59

३२
पद्मश्रीचरित सार्थवाह बंधुजनोसाथे पोताने गाम गयो. उत्तम वृषभना जेवा दर्प वाळो कुमार त्यां ज रह्यो. तेनामां गाढ अनुरागवाळी पद्म श्री छायानी जेम एक पळ पण तेनुं पडलु मेलती नहीं.जेम विष्णु ना हृदयमां लक्ष्मी बसे छे, तेम ते दीर्घाक्षी पण कुमारना हृदयमा रहेती. पूर्वार्जित (पुण्ये करीने) तेओ लोकोना मनने हरी ले सेवू यथेच्छ विषयसुख माणताहता. तेमनुं आq सौभाग्य अने लावण्य जोईने दिवसे दिवसे लोको विस्मित मने अने हर्षथी विकसित लोचने तेमनी प्रशंसा करवा लाग्यां.
कडवक ३ जातजातना घणा विनोदमा तेमना दिवस जवा लाग्या. तेओ अरसपरस प्रेमोत्सव करतां -कदी पोतानां शरीरे शणगार सजीने, कदी गुरुओना चरणनी आराधना करीने, कदी जिनेंद्रना गुणोनु कीर्तन करीने, कदी साधुओने नमस्कार करीने, तो कदी जैन धर्मनां कथानकोथी, कदी सेओ उद्यानमा रमतां, कदी सुंदर जळक्रीडा करता, कदी उत्तम चित्रकाम आलेखतां; कदी नाट्यप्रयोग जोईने, कदी साधर्मिकोने भोजन करावीने; कदी अनेक प्रकारना अने जेमा घणा अक्षरो गूढ छे तेवा प्रश्नोत्तर रमतां. आम सुंदर मनगमता विषयोपभोग करतां आठ वरस बीती गयां. पछी एक दिवस सा के त थी वराह नामे लेखवाहक आव्यो. तेणे लेख आगल मूक्यो. कुमार वांचवा लाग्यो. ए लेखमा लखेलुं हतुं तेनो सार आः "हे कुमार समुद्र दत्त तुं जलदी भाव. हे पुत्र, तारा विरहे तारी माता बहावरी बनी गई छे. महान शोकरूपी भालाथी भेदाती एवी तेना प्राण दुःखे करीने गळामां आवी अटक्या छे. शेरीने नाके, घरमां के घरना आंगणामां घडी पण ए रोती रहेती नथी. सरवरमां जळ विनानी नलिनी जेम ते रात दिवस सुकाती जाय छे."
कड व क ४ (समुद्र दत्ते) पत्रनी वात पद्मश्री ने करी, "मारी माता दुःखी थाय छे. तो हे प्रिये, जाउं, मारा बापुजीने मळु ने मातानो हृदयशोक दूर करूं." आंसुथी आई बनेली आंखो साथे ते बोली, “हे आर्यपुत्र, हुं तमारी साथे आq छं." (तेणे कयुं,) "प्रिये, (रस्तामा घणा) दिवस लागे छे. (वळी) प्रदेश (पण) विकट छे. तुं पीयरमां ज रहे. हुं जलदी आवी जईश." ते गयो. माताने मळ्यो. अशोक ने प्रणाम कर्या. (तेने) भेटतां बनेनो शोक नष्ट थयो. बांधवो, स्वजनो ने मित्रो आनंदित थया. कुमार केटलोक वखत त्यां रह्यो. विरहाग्निथी शोषायेला अंग वाळी पद्म श्री रात्रे चक्रवाकी झुरे तेम खूब झुरवा लागी. नैमित्तिको ने पूछवा लागी. साधुओने कहेवा लागी, "मारा नाथ क्यारे आवशे," कागडाने संबोधवा लागी (?), "मधुर वाणी वाळा हे काक, जलदी तुं करकर शब्दे बोल. मारो कंथ आजे भावे तो तने दहिभातर्नु भोजन आपुं. नयन मनोहर कंथ आवे तो तने... लाडुनो......आपुं. मारो जीवितेश जलदी आवे तो तारी मानता रा (?)" जेनां गाल आंखमांनां आंसु वडे सींचाया छे, तेवी ते बाळा दिवसे दिवसे क्षीण थवा लागी-कृष्णपक्षमी लावण्य अने कांति विनानी शशिलेखानी जेम.
कडवक ५ एक दिवस रातने वखते समुद्र दत्त सरोवर पर आव्यो. तेणे (स्यां) पोताना प्रियतमथी विखूटी पडेली करुण क्रंदन करती बिचारी दुःखी चक्रवाकीने दीठी. जळमां कूदको मारीने ते बहार नीकळी. ने पाछी पांखो हलावी कांठा पर रही. कमळवनने हलाववा लागी. अद्धर ऊडवा लागी. कांटेना झाड पर बेठी. (जुदीजुदी) दिशाओमां दोडवा लागी. (आ जोईने समुद्र दत्त ने थयु,) "आ सरोवरमा रहेली चक्रवाकवधूनी जेम मारी दयिता पण विरहातुर हशे. पांजरामा रुंधायेली राजानी पोपटीनी जेम ए मुग्धा मारी राह जोती हशे." पुत्रने उत्कंठित, विव्हळ, निस्तेज अने विरहाग्निथी सुकायेलो जोईने तेने वडिले कयुं, “निर्मळ स्वभाववाळा हे वस्स, तारी घहुने तुं लई आव." समुद्र दत्त घोडा पर चढ्यो. साथ सहित हस्तिनापुर पहोंच्यो. मुदित