Paumsiri Chariu

Author(s): Dhahil Kavi, Jinvijay
Publisher: Singhi Jain Shastra Shiksha Pith Mumbai

Page 65

३८
पद्मश्रीचरित
अने महायने हार केवी रीते ( मोर) गळी गयो तेनी वात करी. तेणे कधुं, "कोई कराळ व्यंतर तारा पर खोटुं आळ चडाववा ईच्छे छे." आ तरफ कांतिमती ए हार न जोयो एटले पोताना मनमां आम विकल्प करवा लागी, “शुं कोई नोकरे (?) (क्यांई) मुक्यो ? के एकाएक चोर उपाडी गयो ? अथवा तो सावद्य योग जेणे तजी दीधो ले तेवी आर्या हरी गई ? बाळा कांतिमती सकळ परिजनने बोलावीने पूछवा लागी, "पोतानी कांतिथी आकाश भरी देतो एवो हार नहीं मूक्यो हतो (पण) देखातो नथी."
कडक १०
(आम) परिजन ने पूछयुं (एटले) तेणे कयुं, "स्वामिनी, अहीं बीजं तो कोई नथी आवतुं. चोक्कस आर्याए दाक्षिण्य, लाज ने भय वगरनी श्रईने ( तमारो ) हार चोरी लीधो हशे.” तरत ज अभद्र एवा दुर्जनो भेगा सळ्या, ( अने ) ए नगरमा “चोरटी" एवो शब्द प्रसरवा लाग्यो. घरेघर वगरविचार्ये बोलावा मांड्यं, "आर्याए कांनिभती नो हार चोर्यो !” पद्मश्री आर्याने विहारे नीकळेली जोईने अनायों कहेवा लाग्या, “आ पेली चोरटी ! जो तारूं चित्त विषयोमांधी निवृत्त थयुं छे तो पछी शा माटे तें हार चोर्यो ?" ( आ सांभळी पद्मश्रीए महार्याने क ) “भगवती, मने बधा माणसो चोरटी कहे ले. तो हुं क्यांक बीजे दूर जाऊं. " ( महार्याए कं, ) “तें पहेलाना जन्ममां कोई पर आळ चडाव्युं हशे . ए अशुभ कर्मनो हवे उदय थयो छे. कोईना पर रोप राखीश मा. करेला कर्मनो कदी नाश नथी थतो. तारुं चित्त तपसंयममां निश्चल राखजे. दररोज मनमां वीतरागनुं स्मरण करजे. साची वस्तुने न जाणता खळ लोकोए पोताने हाथे करीने तारा पर जे अपजशनो पंक लगायो छे तेने तप ने संयममां निश्चल मन राखी धोई काढजे.
कडव क ११
छठ, अट्टम, द्वादश, अर्धमास, मास, बेमास, आयंबिल, नीची (?), एकदंती (?), सिंहविक्रीडित, हारपंक्ति, चांद्रायण, रत्नावलीविधि, यवमध्य, वज्रमध्य, वर्धमान वगेरे तुं कर." भा प्रकारना तपोविशेष करतां तेनां बधाय गाढां घाती कर्मोंनो नाश भयो निश्चळ शुरु ध्यान धरतां तेने दिव्य केवळज्ञान ऊपज्यु - जेना वडे त्रणे काळनुं ज्ञान थाय; जेनाथी विशाळ सागरनुं ज्ञान थाय; जेनाथी बधी दिव्य ( वस्तुनुं ) ज्ञान धाय; जेनाथी प्रकारना जीवनुं ज्ञान थाय; कुळपर्वत ने नदीओनुं, देव, मनुष्य, तिर्यंच ने नारक गतिनुं ज्ञान श्राय; जेनाथी विचित्र कर्मों, ने मंदरगिरिना अतिसुंदर उपवनोनुं ज्ञान धाय; जेनाथी अतींद्रिय वस्तुनुं, ने धर्म, अधर्म वगैरे अनेक पदार्थोंनुं ज्ञान धाय; बादर ने सूक्ष्म भावो तेमज बंध, आश्रव, पुण्य ने पापनुं ज्ञान थाय; जेथी पाताळ ने स्वर्गनुं ज्ञान थाय; जेथी मोक्षमार्गनुं स्पष्ट ज्ञान थाय; जेथी सकळ त्रिभुवन जाणी शकाय ते संपूर्ण, अनंत, अनुपम, उत्तम, शाधव, शिव, अचळ, केवळ ज्ञान उत्पन्न थयुं.
कड़वक १२
ज्ञानरूपी अग्निथी तेनां कर्मो निःशेष बळी गयां ( एटले ) क्षेत्रपाल पोताना मनमां विचारवा लाग्यो, “में आर्यापर खोटं आळ चडावीने गारा आत्माने उपाडीने नरकमां नाख्यो. सम्यक्त्व, ज्ञान ने दर्शन धारण करनारा, तप ने संयम पाळवामां सारी रीते उद्यत, मद ने मोहथी रहित अने संयत एवा मुनिवरोने जे उपसर्ग करे छे, ते घोर, बीभत्स अने नित्य अंधारा एवा रौरवनरकमां आयुष बांधे छे. लोकोना देखतां ज हवे (हुं ) ते ज क्रमे हार ओकी