Paumsiri Chariu

Author(s): Dhahil Kavi, Jinvijay
Publisher: Singhi Jain Shastra Shiksha Pith Mumbai

Page 55

पहाश्रीचरित ते क्षतमा क्षार जेवो ज मानती. पल्लवसमा हाथ पर वदनकमळ टेरवी ते चंद्रथी धवळ बनेली रात्रीने जोई रहेती. पं च म रागे गीत गाती (?) ............"हे रतिनाथ, पंचबाण, तुं निष्कारण (मारा) प्राण केम ले छो? ............ तेमनी पासे ज तारुं पौरुष देखाड ! कमळना पूलसम सुकुमार बाळाओ पर प्रहार करतां लाजतो नथी ! हिम जेवा शीतळ बिंबवाळा, रोहिणी नां नयनोने आनंदित करनारा (छतां मारे मन) अभिजेवा हे चंग, तुं स्फुलिंग सरखा तारां किरणो (मारा पर) छोड मा.
कडवक १३ (आम) अभ्यर्थना कर्या छतां चंद्र बाळतो हतो. जे कलंकवाळो ने वक्र होय ते कोईना तरफ भलो होय खरो ? एक क्षण तेणे कुमारे आपेलो संताप हरनारो हार (पोताना) स्तनमं. डळ पर राख्यो. वारंवार ते दीर्घ ने उष्ण निःश्वास मूकवा लागी. (पछी) लज्जा मूकीने तेणे (पोतानी) सखी व संत ने कह्युः “स र स्व ती ना कुळगृहसमान, शुद्ध वंशवाळा, कामिनीओना मानसमा रहेता राजहंस समा, हाथीनी सूंढ जेवा पुष्ट बाहुदंडवाळा, पोताना बांधवो रूपी भ्रमरकुळ ने कमळ प्रत्ये चंद्र समान (?), गुगना राशि, साक्षात् कामदेव जेव। ए युवानने हे प्रिय सखी, तुं जलदी लाव. तने में स्पष्टपणे आ साची वात कही. मारो देह मदनाग्निथी सळगे छे. एटले तेना शरीरसंगरूपी शीतळ जळ वडे ते शांत पडशे." (वसंत बोली,) "भदनाग्निथी खूर ज हेरान करायेली होय तो ये कुळवान स्त्रीओने एम करवू युक्त नथी. हे सुंदरी, हजी तारुं पाणिग्रहण नदी थयुं ने शशि ले खाना पुत्रने अहीं केम लवाय ?
कडक १४ हे गुग्धा, तुं उत्तम कुळनी, निर्गल ने विशुद्धछो. तने ते कुमार पोते ज वरशे. मोटा मणिओ वाळो तहार कोण छोडी दे? चंचल नयनोवाळी सने जेणे जोई होय, तेना मनोभवनमां बीजी कोई स्थान न ज भेलये." सखीना ए हिम जेवा शीतळ वचनो वडे (जाणे के) चंदनजळथी (छंटाई होय तेम) लेने आश्वासन मन्यु. (हवे) तमे घडीक ध्यान दईने सांखळो, कुमारनी पण एवीज अवस्था हती. प्रिया चक्रवाकीने न जोवाथी चंद्रकिरणथी लिप्त (चक्रवाक) जेवो ते झूरवा लाग्यो. तेनुं शरीर दिवसना चंद्र जेवू निस्तेज थई गयु. शंखनी पुत्री तेनु हृदय हरी गई. सोनु, रत्नहार विद्रुम, कर्केतन अने मसारमणिने ते (हवे) परखी न शकतो. ( मित्रने कहतो,) "त्यां उद्यानमा जे कुमारीने जोई ते, हे मित्र, मारे माटे अकाळे मृत्यु (बनी छे)."' ग्रीष्ममां वरसादना पाणीथी सींचाता पहाडनी जेम ते दीर्घ ने उष्ण निःश्वास मूकतो. हरिचंदन, चंद्र ने जलाई वस्त्र तेना शरीरने (ऊलटा) वधारे तपावतां. ते कुमार ए सुंदर बालाना शारीरसंगने (ज) चिंतवतो हतो.
कडवक १५ पोताना पुत्रनुं शरीर दुबळं पडी गयेलुं जोईने सार्थवाह कुमारना मित्रने पूछवा लाग्यो, "वत्स प्रियं कर, तारा मित्रना कनक जेवा गौर शरीरमां शी पीडा छे ?" (प्रियं करे कडं,) "हे तात, सांभळो. भर वसंतऋतुमा तमाशे पुत्र पुष्पोद्यानमा फरवा गयेलो. कुमारे लक्ष्मी नी जेम कोमळ करकमळवाली, मदिरानी जेम मनने मोह पमाडवाने समर्थ, लावण्ये करीने देवांगनानी (पण) सरसाई करती एवी शंख भी नवयुवान पुत्रीने त्यां उद्यानमां बेठेली दीठी, (अने) ते कामबाणनी जेम तेना हृदयमा पेसी गई." सार्थवाहे समुद्र दत्त ने कह्यु, "बेटा, ए बाळा तारी वहु थशे ते प्रमाणे हुं करीश. शोक न कर." (पछी) ते... शंख ना महेले गयो. तांबूल वगेरे बडे शं खे तेनुं अनेक प्रकारे स्वागत कर्यु, आदर साथे कुशळसमाचार पूछया (ने बोल्यो), “(मारे) घरे तमे आया (तेथी) हुं धन्य थयो." घडीएक रहीने शं खे हसता मुखवाळा सार्थवाहने पूछयु, "बात करो, तमे केम आव्या छो ?'