________________
અતીતનાં અજવાળાં
ત્યાંથી પન્ના ડુંગરપુરના રાવ યશકર્ણની પાસે પહોંચી અને રાજકુમારને રાખવા માટે વિનંતિ કરી. પરંતુ એણે પણ નકાર જ સંભળાવ્યું.
પિતાના વિશ્વાસુ ભલેના રક્ષણમાં પન્ના અરવલ્લીની દુર્ગમ ગિરિમાળાઓ ઓળંગતી ઈડરના ભુલભુલામણી જેવા માર્ગો પસાર કરીને કુંભલમેરુના કિલ્લામાં પહોંચી. તે જગ્યાએ આશાશાહ દેપુરા નામનો જૈન શ્રાવક કિલ્લેદાર હતો.
પન્નાએ તેના મેળામાં ઉદયસિંહને મૂક્યા અને કહ્યું : વનવીરથી કુમારની રક્ષા કરવી એ હવે આપનું કર્તવ્ય છે.
પરંતુ આશાશાહે તેને ખોળામાંથી દૂર કરવા પ્રયત્ન કર્યો. આશાની વીર માતા ત્યાં જ ઊભી હતી. તેણે પુત્રની કાયરતા જોઈને ફિટકાર વરસાવતાં કહ્યું :
આશા ! તું વાસ્તવમાં મારો પુત્ર નથી લાગતો. શું તને પાળી–પાવીને આ માટે મોટો કર્યો હતે? ધિકકાર છે તારા જીવતરને. તું મારે પેટ ન પાક્યો હતો તે સારું થાત. જે માણસ સંકટ સમયે કેઈને કામ ન આવે, જે શક્તિમાન હોય તે પણ બીજાને ન બચાવી શકે, શરણે આવેલાને આશરો ન આપી શકે તેવા અધમ છોને આ દુનિયામાં જીવવાને અધિકાર નથી. તું જરા આમ આવ! જે હાથથી તને પાળી-પીને મોટો કર્યો છે તે જ હાથથી તારે જીવ લઈ લઉં, કેમ કે જેને કયારે ય કાયર નથી હોતા.'
આટલું કહીને તે આશાની તરફ આગળ વધી. આશાશાહ પિતાની વીરમાતાને પગે પડ્યો, એની કાયરતા નાશ પામી, તે. સાચે માતૃભક્ત હતો. તેણે કહ્યું : “હું આપને પુત્ર થઈને ક્યારેય
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
