________________
આ વજ્રસ્વામી
૨૧૧
ગુરુને સોંપી દીધા. ખૂબ વજનદાર હૈાવાથી બાળકનું નામ આચાર્યોએ વજ રાખ્યુ. પાલન-પોષણ માટે તેને એક ગૃહસ્થને આપી દેવામાં આવ્યું, શ્રાવિકાની સાથે તે ઉપાશ્રય જવા લાગ્યા. સાધ્વીઓના સંપર્કમાં રહેવાથી અને હુંમેશાં સ્વાધ્યાય સાંભળવાથી તેને અગિયારે અંગ માઢે થઈ ગયાં.
હવે બાળક ત્રણ વર્ષના થયા ત્યારે સુનન્દાએ ફરીથી ધનગિર પાસેથી પુત્રની માગણી કરી. ધનગરએ કહ્યું : ‘ હવે અમે તે પાછે
ન આપી શકીએ.'
સુનન્દાએ રાજા પાસે જઈ તે પ્રાર્થના કરી કે મારેશ પુત્ર મને મળવે જોઈ એ.
રાજાએ આદેશ આપ્યો કે રાજસભામાં એક તરફ એના પિતા ખેસે અને બીજી બાજુ તેની માતા બેસે. વચ્ચે બાળક રહે. માતા પહેલાં બાળકને પેાતાની પાસે ખેલાવે. જે બાળક માતાના એલાવવાથી તેની પાસે ચાલ્યા જાય તે તેના પર માતાના અધિકાર રહેશે. જો પિતાના મેાલાવવાથી એમની પાસે જાય, તે પિતાના.
સુનન્દા, મુનિ ધર્નાર તથા વને રાજસભામાં ખેલાવવામાં આવ્યાં. સુનન્દા પોતાની સાથે જાતજાતનાં રમકડાં લઈ ગઈ હતી. સેવા–મીઠાઈઓ અને વસ્ત્રાભૂષણ લઈ ગઈ હતી. એ બધુ બતાવીને વજ્રતે પેાતાની પાસે મેલાવવા માંડી. પરંતુ વચ્ચે તે તરફ આંખ ઊંચી કરીને ય જોયું નાંહ, જ્યારે ધનરએ પોતાના હાથમાં રજોહરણ બતાવીને વજ્રને બોલાવ્યા તે તેણે દોડીને રજોહરણ ઉપાડી લીધું. આથી રાજાએ નિર્ણય આપ્યો કે વજ્રને મુનિ ધગિરિને જ સોંપવામાં આવે.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
