________________
અતીતનાં અજવાળાં
અન્ય શિષ્યાને આજ્ઞા આપતાં આચાર્ય શ્રી ગંભીર સ્વરે મેલ્યાઃ જાએ, અને આ આહાર એકાન્ત સ્થળે નાંખી આવે.'
૧૯૬
ગુરુદેવ ! એ મારું કાર્યાં છે, તેથી હું જ કરીશ. બીજાને એ માટે કષ્ટ ન આપશે.' આચાર્ય નાઇલાજ હતા.
'
એ માસિકન્નતી મુનિ હાથમાં પાત્ર લઇને ચાલતા થયા જંગલ તરફ તપાવેલા તવા જેવી ધરતી ગરમ હતી. ખુલ્લા પગે ચાલતા મુનિના પગ દાઝતા હતા. વદનકમળ કરમાવા માંડયું હતું. પર ંતુ તે તે આગળ અને આગળ ધપી રહ્યા હતા.. એક જ ધૂન હતી મનમાં કે જ્યાં જીવજંતુ ન હાય તેવી જગ્યા શોધી કાઢું.’
થોડે દૂર એક સ્વચ્છ સ્થાન દેખાયું. પ્રાણીએ રહિત તે ભૂમિ પર ઘેાડા કણ વેરીને મુનિજી બાજુ પર બેસીને જોવા લાગ્યા કે કાઈ પ્રાણી આવતું તેા નથી ને? ઘી-સાકરમાં પકવેલ શાકની ગંધથી ધરતી પર વિચરતી કીડીએ ત્યાં આવી. જાણે હળાહળ શાકના રૂપમાં મૃત્યુ એમને સાદ પાડી મેલાવતું હતું.
• મુનિનું મન ચણચણી ગયું–ક્ષુબ્ધ-વિક્ષુબ્ધ થઈ ગયું : ‘શું આ શાકથી હું પ્રાણીને વિનાશ કરું? નહિ, કયારેય નહિ ભૂલેચૂકે પણ નહિ.’
કરુણાસાગરના મતમાં કરુણાની લહેરા જાગી. અનુકંપાની પરમ પવિત્ર ભાવનાની હૃદય–સમુદ્રમાં ભરતી ઊઠી. એમણે પાત્ર
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
