________________
અતીતનાં અજવાળાં
લાકડાના કેલસા બનાવી અને વેચવા માંડ્યા અને પિતાનું ગુજરાન ચલાવવા લાગ્યો.
એક પછી એક બધાં જ ચંદનવૃક્ષ સમાપ્ત થઈ ગયાં. છેલું એક ચંદનવૃક્ષ બાકી રહ્યું. વર્ષાઋતુને સમય હતે. તેથી વનવાસી તેના કેલસા ન બનાવી શક્યો. છેવટે વૃક્ષ કાપી નાખી તેણે વેચવાને નિશ્ચય કર્યો. એક ઢીમચું લઈને તે નગરમાં એક શેઠ પાસે પહોંચ્યો.
શેઠ ખૂબ જ ભલે માણસ હતો. તેણે ભીલને કહ્યું: “અરે ! આ તે ચંદનનું ઉત્તમ લાકડું છે, કેઈ સાધારણ લાકડું નથી.” પછી તેની પાસેથી તેને ખરીદીને ઘણું ધન આપ્યું અને કહ્યું કે તારી પાસે આવાં બીજાં લાકડાં હોય તે લેતે આવજે.
વનવાસી પિતાની અણસમજ ઉપર પશ્ચાત્તાપ કરવા લાગ્યો. તેણે મૂલ્યવાન ચંદન-કાઠને કોલસા બનાવી અને પાણીના મૂલે વેચી નાખ્યાં હતાં.
એક સમજુ વ્યક્તિએ તેને સાંત્વન આપતાં કહ્યું : “ સ્તિ ! હવે આંખમાંથી આંસુ વહાવીને પસ્તાવો ન કરીશ, કારણ કે જગત આખું તારા જેવું જ છે. જીવનની અણમેલ ક્ષણ ચંદનવૃક્ષ જેવી જ કિંમતી હોવા છતાં પણ વિકાર અને વાસનાના કેલસા બનાવીને તેઓ એને બરબાદ કરે છે. એટલું સારું છે કે તારી પાસે એક વૃક્ષ તો બચ્યું છે. તેનો સદુપયોગ કરીશ તે પણ તું ન્યાલ થઈ જઈશ.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
