________________
અતીતનાં અજવાળાં
ગાડું' એણે એવી તેા 'કુરાળતાથી ચલાવ્યુ કે લોકો આશ્ચર્યથી ચકિત
થયા.
.
એક દિવસ રાજાના પ્રિય અને સુંદર મેર રાજમહેલમાંથી ઊડતા ઊડતા તેની હવેલીની છત પર આવી ચડયો. પ્રવીણે વિચાર્યું. લાવ, રાજાની પરીક્ષા કરું. મારને પકડીને તેણે એક એરડામાં છૂપાવી દીધા. મેાર ન મળવાથી રાજાને ચિંતા થઈ. આખા ઉજ્જૈનમાં સાદ પડાવવામાં આવ્યો કે જે કાઈ માર લાવી આપશે તેને ઇનામ આપવામાં આવશે.
પ્રવીણ રાજા પાસે ગયા અને એકાંતમાં કહ્યું : ‘ રાજન્ ! આપા મયૂર ઊડતો ઊડતો મારે ઘેર આવ્યો. તે સમયે મારી બુદ્ધિ ભ્રષ્ટ થઈ ગઈ. અને મે તેને મારી નાખ્યા. હીર-પન્નાનાં આભૂષણ પહેર્યાં હતાં તે આ રહ્યાં.'
આ લા, મેરે
રાજાઃ ‘શું કહ્યું? તે મારને મારી નાખ્યા. અરે દુષ્ટ તે આ શું કર્યું ? આની એક જ સજા છે—મૃત્યુદંડ. તારા જેવા હત્યારાનું તે મેઢુ પણ હું જોવા માગતા નથી. તને તારા કુટુંબ પરિવારને મળી આવવાની રજા આપુ છું. એક પહેાર સમય હજુ બાકી છે. ત્યાં સુધીમાં શૂળી પણ તૈયાર થઈ જશે.'
તે સીધા જ ઘેર પહોંચ્યા અને પોતાની પત્ની વીણાને કહ્યું : ‘ વીણા ! જો મારાથી એક ભયંકર ભૂલ થઈ છે. મે રાજાના મયૂરની હત્યા કરી છે. જેતે માટે મને સજાએ દેહાંત દંડની શિક્ષા કરી છે. શું તું મને આ મકાનમાં છૂપાવી દઈ શકીશ ? આ સમયે ભારે જીવ બચાવવા એ તારી ફરજ છે.'
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
