________________
અતીતનાં અનેર
સૈનિક્રેએ મુનિને રાજા સમક્ષ રજૂ કર્યાં, ‘આ રહ્યો આપને અપરાધી, મહારાજ ! ’
૧૧
રાજાએ લાલ આંખે મુનિ તરફ જોયુ અને દાંત પીસી, મૂછે પર હાથ રાખી દંડકને ઉદ્દેશીને કહ્યું : આજે હું આને મહાન દંડ આપીશ જેથી મારા પરાક્રમને ખ્યાલ આવે.' બધા સેવકા નીચુ માથું કરી આજ્ઞાની રાહ જોઇ રહ્યા હતા.
"
ગંભીર ગુના કરતાં દંડકે સા સંભળાવી : આ અપરાધીને શ્મશાનમાં લઈ જામે અને તેના શરીરની ચામડી ઊતરડી લે. ખાડા ખેાદીને તેને એમાં દાટી દઈ તેના માથા પર ઘેાડા દોડાવે. છેવટે તલવારથી તેને શિરચ્છેદ કરે. જે કોઈ આ આજ્ઞાનું ઉલ્લંધન કરશે તેને પણ આ જ પ્રકારની સજા કરવામાં આવશે.’
ક્ષણભર તે! સોં સ્તબ્ધ થઈ ગયા. કોઈ કંઈ નિર્ણય નહતું કરી શકતું. આ શું ? આ તે દંડ છે કે મહાદડ ! પથ્થર હૃદયના હત્યારાનાં પણ હૃદય પણ કંપી ઊઠવ્યાં. રાજાને નિય સાંભળતાં પણ મુનિના ચહેરા પર ક્રોધની એક પણ રેખા ન જાગી. ત્યાં તે શાંત અને અનંત તેજ હતુ. મુખમાંથી વેદનાના એક શબ્દ સરખા નહાતા નીકળ્યા. ત્યાં તો આટલું જ સંભળાતું હતું :
'खामि सव्वे जीवा, सव्वे मित्ती मे सव्व भूपसु, वेरं
नीवा खमन्तु मे, मज्झं न केणई || '
‘હું સર્વ જીવાને ક્ષમા કરું છું અને એ સર્વ જીવા પણ મને ક્ષમા ક્રરે. સર્વ જીવે! પ્રત્યે મારે મિત્રતા છે. ક્રેઈની સાથે કઈ પણ જાતના વેર કે વિરોધ નથી.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
